این درام وضعیت مخاطره‌آمیز سیاست در پاکستان را آشکار کرده است؛ بازی «برنده همه چیز را می‌برد» که در آن از نیروهای امنیتی و سیستم قضایی به‌عنوان سلاحی برای کنار زدن کسانی استفاده می‌شود که از چشم تشکیلات نظامی قدرتمند یا نخبگان سیاسی کشور افتاده‌اند. این نمایش سال‌هاست جریان دارد و فضای سیاسی کشور را به یک «زمین بازی بی‌رحمانه» تبدیل کرده است که در آن تنها چند رهبر نخبه جسارت بازی دارند. همچنین افکار عمومی پاکستان نسبت به نظام سیاسی و تعداد انگشت‌شماری از خانواده‌های قدرتمند که دهه‌ها در رأس قدرت بوده‌اند، به‌شدت ناامید شده‌اند. صعود «شهاب‌وار» عمران‌خان از حواشی سیاست به نخست‌‌وزیری و بطن قدرت در سال۲۰۱۸، نمایشی از این بود که سیاست در پاکستان چقدر سخت شده است: رقبای او با اتهامات کیفری و تهدید و ارعاب نیروهای امنیتی از میدان‌‌های انتخاباتی بیرون رانده شدند. زمانی که او و حامیانش به قدرت رسیدند، از همان ابزارها برای آزار و اسکات خبرنگاران و مخالفان سیاسی که از او انتقاد می‌کردند، استفاده کردند. در نهایت همان تشکیلات عریض و طویل و البته مرموز دامان او را گرفت و از قدرت و خودی‌ها بیرونش کرد. با این حال، او سیاستمداری کاریزماتیک است و تهدیدی است برای نظامیان و دولت جدید به رهبری شهباز شریف. تا اینجای کار ارباب قدرت نتوانسته‌اند او را تحت کنترل خود نگه دارند و برخی تحلیلگران نگرانند که این رویارویی به خشونت کشیده شود.