ناگفته‌های گفتنی
خاطرات و تاملات الیاس شوفانی متفکر برجسته فلسطینی درباره فلسطین، صهیونیسم و اسرائیل
مفهوم پادگان و پایگاه نظامی که شما برای توصیف اسرائیل، مطرح کرده‌اید، بسیار اهمیت دارد. آیا هر موجودیت شهرک‌نشینی، به مثابه پادگان است؟ یا این توصیف، ویژه اسرائیل است و شامل دیگر موجودیت‌های مبتنی بر شهرک‌نشینی نمی‌شود؟
این مساله در حقیقت، در منتهای پیچیدگی است و از همین رو به تحلیلی یگانه نیاز دارد. علت هم این است که پدیده‌ای همانند اسرائیل در جهان وجود ندارد. پادگان نظامی در یک نگاه بنیادی، امتداد مرکز خود است. مرکزی که پایگاهی امن برای امکانات نظامی خود در منطقه مشخصی ایجاد کرده است. نقش این ابزار در محیط پیرامونی و نه در خود پایگاه است. پادگان‌ها برای حمایت از خود ایجاد نمی‌شوند و کارکرد آنها نفوذ در محیط پیرامونی‌شان است. اما کشوری که به مثابه پادگان است، یا پادگان شهرک‌نشین، با پادگان نظامی عادی متفاوت است که از نیروهایی تشکیل میشود که پس از پایان خدمت مقرر، به کشورهای خود بازمی‌گردند. اما در پادگان شهرک‌نشین، سربازان با خانواده‌های خود می‌آیند و به شکل دائمی در جغرافیای تعیین‌شده برای کشور پادگانی اقامت می‌کنند. آنها در این کشور/ پادگان، در کنار ابزار نظامی، یک پایگاه تولیدی اجتماعی، بشری و اقتصادی هم ایجاد می‌کنند. این واقعیت الزامات خود را در پی دارد و در نتیجه، تعامل با آن، یا فهم آن، نیازمند روش های دیگری است. پیش‌تر از دو بخش طرح صهیونیسم، بخش یهودی شهرک‌نشین و بخش امپریالیستی مهاجم و رابطه پیچیده میان آنها سخن گفتم که موضوعی نیازمند یک فهم ویژه است. از نگاه بنیادی، این رابطه شبیه رابطه میان پادگان نظامی با مرکز خود است؛ اما از جهاتی تمایز دارد که مساله را پیچیده‌تر می‌کند؛ زیرا شهرک‌نشینی که خانه‌ای بنا کرده و کارگاهی ساخته است، همچون سربازی نیست که فرمان بارسفر بستن و رفتن از پادگان می‌گیرد و به خانه خود در مرکز بازمی‌گردد.
jaberiansari۱۹۶۹@gmail.com
