فرانسوی‌ها: ما هنوز قدرت بزرگ هستیم؟
عقب‌نشینی مکرون در گفت‌وگو با بایدن
بایدن و مکرون توافق کردند ماه آینده در اروپا ملاقات کنند. به احتمال زیاد در حاشیه نشست سران گروه ۲۰ در ایتالیا این دیدار صورت بگیرد. مقامات کاخ سفید گفتند که احتمال دارد رهبران به‌طور جداگانه ملاقات کنند تا بر عزم خود برای اصلاح روابط خود تاکید کنند.
جن ساکی، سخنگوی کاخ سفید هم در پاسخ به سوالی یکی از خبرنگاران مبنی براینکه آیا جو بایدن، رئیس-جمهوری آمریکا در تماس تلفنی شب گذشته خود با امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهوری فرانسه از دوست فرانسوی عذرخواهی کرده است یا نه گفت که بایدن در این تماس تلفنی اذعان کرد، رایزنی‌ها پیرامون توافق‌نامه آکوس می‌توانست مفصل‌تر و گسترده‌تر باشد. جن ساکی افزود: تماس تلفنی بر روندی رو به جلو و بازگشت امور به حالت عادی و تلاش مهمی که باید با فرانسوی‌ها در آینده صورت دهیم، متمرکز بود. کاخ سفید این گفت‌وگو را روز چهارشنبه دوستانه توصیف کرد؛ درحالی‌که چند روز پیش رابطه به حدی تیره شده بود که فرانسه سفیر خود را به خانه فراخواند. حالا اما مکرون موافقت کرده است که فیلیپ اتین، سفیر فرانسه هفته آینده به واشنگتن بازگردد.
درحالی‌که ایالات متحده برای دور زدن فرانسه از این کشور عذرخواهی نکرده است، در بیانیه مشترکشان آمده است: «دو رهبر توافق کردند که دو کشور از وضعیت همکاری کردن با یکدیگر درباره موضوعاتی که منفعت دو کشور در آن گروه خورده است، سود خواهند برد.» این بیانیه نشان می‌دهد دست‌کم این فرانسه بوده است که از مانور عصبانی خود در این چند هفته پشیمان شده است. با این حال این سوال به‌وجود آمده است که آیا شکست در معامله فرانسه و استرالیا نشان‌دهنده یک شکاف عظیم بین دیدگاه فرانسه و سایر قدرت‌ها در عرصه جهانی به‌وجود آمده است. روزنامه لوپینیون در مطلبی با اشاره به داستان سفیدبرفی و اشاره کنایه‌وار به آینه سحرآمیز داستان و مقایسه آن به دیدگاه‌های فرانسه در عرصه جهانی نوشت: «ای آینه، ای آینه روی دیوار، به من بگو آیا همچنان من یک قدرت بزرگ به‌حساب می‌آیم؟»
اروپا مملو از قدرت‌های امپراتوری سابق است که در حال محو شدن هستند. اما فرانسه بیش از همه به گذشته خود به‌عنوان یک قدرت بزرگ چسبیده است و هنوز تا حدی به‌دلیل تصرفات سرزمینی در هند و اقیانوس آرام و کارائیب خود را دارای منافع جهانی می‌داند. فرانسه غرق در احساس عظمت گذشته خود، به عصر روشنگری‌اش برگشته تا درباره مبارزه با تاریک‌گرایی در جهان امروز صحبت کند و از جهان‌گرایی سکولار خود به‌عنوان الگویی برای جوامع مدرن یاد می‌کند. این در حالی است که فرانسه انتظارش بیش از وزن ژئوپلیتیکش است و دوست دارد فراتر از انتظار دیگران رفتار کند. سوال این است که آیا فرانسه هنوز یک ابر قدرت است؛ اما چیزی که مشخص بوده این است که فرانسه چنان در شکوه گذشته‌اش غرق شده است که هنوز ذهنیت ملی فرانسوی‌ها را با آن شکل می‌دهد. البته این موضوع در بین راست‌های میانه‌رو و راست افراطی‌ها بیشتر به چشم می‌خورد. بنابراین بحران زیردریایی‌ها موجب شده است تا فرانسه در آینه قدی به خود نگاه کند؛ اما به‌جای اینکه پاسخ مورد علاقه خود را بشنود، به حقایق ناراحت‌کننده‌ای رسیده است. برای همین باید این سوال را پرسید: «آیا بین دیدگاه فرانسه نسبت به خود و قدرت واقعی آن شکاف غیرقابل جبرانی وجود ندارد؟»
