جاده جدید امپراتور
این یک پروژه لوکس غیرضروری است که به شکل ناجوری به سیستم راه‌آهنی با نیازهای روشن‌تر و فوری‌تر پیوندزده شده است. خلاصی از دست آن به مقام‌های تایلندی اجازه می‌دهد تا بر اولویت‌های دیگر تمرکز یابند و حتی بتوانند مقام‌های چینی را به‌سوی حمایت از پروژه‌های عملی‌تر سوق دهند. اما از نظر سیاسی برای تایلند بهتر است که پروژه راه‌آهن تندرو مرگی آهسته داشته باشد و به‌تدریج کنار گذاشته شود. با مشارکت دادن مقام‌های چینی و ژاپنی، تایلند می‌تواند پیشنهادهای بهتری از هر دو سو برای پروژه‌های آینده دریافت کند. همان‌طور که «سری مولیانی ایندراواتی» وزیر دارایی اندونزی در سال ۲۰۱۷ گفت: «این یک رقابت خوب و سازنده است. نمی‌خواهد شما زیرساخت با کیفیتی بالا بسازید؛ زیرساختی که مردم نتوانند از آن استفاده کنند و کشور نتواند از پس هزینه‌های آن برآید...[آن هم] با ترکیبی از فشاری که از سوی چین و بسیاری از بازیگران دیگر می‌آید که موجب رقابتی می‌شوند که از هزینه‌ها می‌کاهد.» ریسک‌زدایی و مصون‌سازی به حفاظت از استقلال هر کشوری کمک می‌کند و این برای کسب‌وکار خوب است. انجام این بازی مستلزم توانایی جذب پیشنهادهای رقیب و چانه‌زنی موثر است. باتوجه‌به انگیزه‌های قوی برای پروژه‌های مشکوک مجوزدار و قیمت‌های بالایی که همراه با پروژه‌های راه‌آهن تندرو مطرح می‌شود، این بسیار خطرناک است. گام‌های اشتباه را می‌توان با میلیاردها دلار و نه با مقدار جزئی حتی برای بزرگ‌ترین اقتصادهای منطقه اندازه گرفت. ریسک برای اقتصادهای کوچک‌تر، بالاتر است.
میلیاردها دلار ازدست‌رفته
تجربه مالزی خطرات افراط در استفاده از زیرساخت منطقه را نشان می‌دهد. «نجیب رزاق» که از ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۸ نخست‌وزیر مالزی بود، به‌شدت از سرمایه‌گذاری چین استقبال کرد. در سال ۲۰۱۵، چین حدود نیمی از تمام ساخت‌وسازهای خارجی در مالزی را انجام می‌داد؛ اما نجیب مشتاق تعمیق پیوندها و روابط بود. وقتی او در سال ۲۰۱۶ از پکن بازدید کرد، بسته پروژه‌ها به ارزش ۴۷میلیارد دلار را اعلام کرد که شامل خط آهن ساحل شرقی، دروازه ماکالا و کارخانه فولاد در ساراواک می‌شد. نجیب حتی سرمقاله‌ای در روزنامه دولتی China Daily منتشر کرد. او کوشید مشارکت روبه‌رشد میان مالزی و چین را به نمایش بگذارد؛ اما افراط وی به ناامیدی و سرخوردگی ختم شد.
