اکونومیست با اشاره به اینکه بریتانیا اتحادیه اروپا را از دست داده، این پرسش را مطرح کرده است که آیا حالا انگلستان می‌تواند برای خود نقشی در جهان بیابد؟ این پرسشی است که انگلیس برای قرن‌ها هرازگاهی با آن مواجه بوده است. در دهه‌های اخیر نیز تفکر انگلیسی همواره با حس میهن‌پرستی همراه با افسوس از دست دادن امپراتوری و جایگاه یک ابرقدرت همراه بوده است. هدف عضویت در باشگاه کشورهای اروپایی نیز به نوعی جست‌وجوی پاسخی برای این پرسش بود. به عقیده اکونومیست، «بریتانیای جهانی» ایده خوبی است اما این ایده، نیازمند انتخاب‌هایی دشوار و مشارکت دوباره با اروپاست. حالا دوره گذار به پایان رسیده است و بریتانیا به‌طور کامل از اتحادیه اروپا جدا شده است. در روز ۲۴ دسامبر طرفین موفق شدند به یک توافق تجاری دست یابند. بریتانیا، همان‌طور که تونی بلر گفته بود، می‌توانست «پلی» باشد بین آمریکا و اروپا که هم در واشنگتن نفوذ داشت و هم در بروکسل. حالا که بریتانیا به‌طور کامل از اتحادیه اروپا خارج شده است، باید از نو فکر کند و این پرسش را برای خود مطرح سازد که باید بر کجا تمرکز کند؟ به زعم اکونومیست هر چه زودتر بریتانیا بتواند بر نابینایی خود در برابر اتحادیه اروپا فائق آید، نتایج بهتری را برای ایده «بریتانیای جهانی» به‌دست خواهد آورد.

اکونومیست اما در نسخه‌ای که این هفته برای قاره‌های آمریکا و آسیا منتشر کرده، به رویکرد بی‌بدیل چین در جهان در حوزه تجارت الکترونیک پرداخته است. بر این اساس، شرکت‌های غربی دوست دارند تصور کنند که در این زمینه پیشرو هستند. حقیقت اما این است که آینده تجارت الکترونیک در چین رقم می‌خورد. بازار چین بسیار بزرگ‌تر و خلاق‌تر از بازارهای غرب است. شرکت‌های تکنولوژی چین با تلفیق تجارت الکترونیک، رسانه‌های اجتماعی و ایجاد جذابیت‌های تبلیغاتی به مراکز تجاری بزرگ آنلاینی برای ۸۵۰ میلیون مصرف‌کننده دیجیتال تبدیل می‌شوند. از سوی دیگر چین در خط مقدم وضع و اجرای قوانین مربوط به این حوزه است. تادیب شرکت علی بابا در روز ۲۴ دسامبر، شاید تا حدودی به تلافی کردن و تصفیه‌حساب مربوط شود، اما در عین حال به نظر می‌رسد احتمالا قصد ترویج رقابت هم در آن دخیل بوده است. به مدت یک قرن، کسب و کارهای مربوط به کالاهای مصرفی و مصرف‌کنندگان برای درک روندهای جدید، از بارکدهای قابل اسکن روی آدامس‌های برند ریگلی در دهه ۱۹۷۰ گرفته تا عادت‌های مصرفی خانواده کارداشیان در دهه ۲۰۱۰، به آمریکا چشم می‌دوختند. حالا اما آنها باید به شرق چشم بدوزند.