یک چشمی‌ها در روز باستیل

دنیای اقتصاد : یک عصر گرم ماه مارس بود. دیوید بردنستاین می‌گوید که شاهد آتش زدن رستوران «لو فوکه» از سوی جلیقه‌زردها بوده است. اینجا فقط یک رستوران نیست، برای جلیقه‌زردها لو فوکه نماد ثروت و قدرت در فرانسه است. به گزارش سی‌ان‌ان، درحالی‌که شعله‌های آتش زبانه می‌کشید، بردنستاین سریعا خود را عقب کشید به این امید که آتش به او سرایت نکند و ترس آن را داشت که در مخمصه خشونت‌ها گیر بیفتد. چند ثانیه بعد او جایی متوقف شد تا نفسی تازه کند. سیگاری روشن کرد تا دوباره به سوی اعتراض‌ها بازگردد. اما ناگهان احساس کرد که چیزی به اندازه توپ گلف به چشم چپش اصابت کرد. او می‌گوید: «مثل یک کلوخ سفت بود. به روی زمین افتادم و فکر کردم چشمم را از دست دادم.» او البته چشم‌های خود را از دست داد. بنا بر آمارهای منتشر شده از سوی «دزارمون له» که به معنای خلع سلاح‌شان کنید، است، بردنستاین یکی از ۲۴ فرانسوی است که چشمان خود را در اعتراضات جلیقه‌زردها که از نوامبر سال ۲۰۱۸ آغاز شده، از دست داده است.

اعتراض‌های اولیه در پی بالا رفتن قیمت سوخت آغاز شده بود، اما با وسعت گرفتن خواسته‌ها، حکومت مکرون از نوامبر تا کنون به چالش کشیده شده ‌است. بوی خشونت سراسر فرانسه را فرا گرفته است. معترضان از بمب‌های دست‌ساز و آجر استفاده می‌کنند و نیروهای پلیس نیز از آب‌پاش، گاز اشک‌آور و گلوله‌های پلاستیکی تا خشم معترضان را تا حدی کنترل کنند. در ماه مارس وزیر کشور فرانسه گفت که از جبهه جلیقه‌زردها ۲۲۰۰ نفر و از پلیس‌ها نیز ۱۵۰۰ نفر زخمی شده‌اند. این در حالی است که وزیر کشور فرانسه حاضر نشد بگوید که تاکنون چند نفر از جلیقه‌زردها چشمان خود را از دست داده‌اند. بردنستاین می‌گوید که دو ماه طول کشید تا به این شرایط عادت کند و حالا کمی بهتر است. او که پدر دو فرزند  است، می‌گوید بزرگ‌ترین حسرت زندگی‌اش این است که زخم چشم او موجب شده است تا از اعتراضات دور بماند. او از ۱۶ مارس نتوانسته است در خیابان‌ها حضور پیدا کند. اما روز یکشنبه تصمیم گرفت که سختی و دوری مسافت تا پاریس را که دو ساعت فاصله با شهر ترویس دارد، به جان بخرد و از شمال شرق فرانسه خود را به پاریس، رستوران لو فوکه برساند، جایی که وی در آن چشم خود را از دست داد. او به جلیقه‌زردهایی پیوست که برای سی و پنجمین هفته متوالی است که علیه دولت مکرون دست به اعتراض زده‌اند. تقریبا بیش از ۱۰۰ معترض هر هفته در خیابان‌های پاریس دست به اعتراض می‌زنند. آنها امیدوار بودند که بتوانند صدای خود را مجددا در روز باستیل به گوش بقیه برسانند؛ روز ملی که فرانسوی‌ها یاد و خاطره زندان باستیل را گرامی می‌دارند و توفان انقلاب فرانسه نیز از همانجا آغاز شد.

جرومی رودریگوئز یکی از افراد برجسته جلیقه‌زردها روز یکشنبه همپای سایر معترضان در خیابان‌های پاریس حاضر شد. رودریگوئز نیز جزو کسانی است که از سوی پلیس زخمی شده است. معترضان با ورود به خیابان‌ها موش و گربه بازی در آوردند و به سوی نیروهای پلیس بمب‌های دست‌ساز و آجر پرت می‌کردند و بلافاصله پناه می‌گرفتند تا از حمله نیروهای پلیس با گاز اشک‌آور و گلوله‌های پلاستیکی در امان بمانند. یکی از نارنجک‌های معلق کنار پای رودریگوئز فرود آمد و یک گلوله پلاستیکی نیز مستقیم به چشم راست او اصابت کرد. این کارگر ساختمانی که ۳۹ ساله است در این‌باره می‌گوید: «حس مزخرفی دارم. آنها بالاخره مرا گیر انداختند.»

پس از اینکه بردنستاین به بیمارستان منتقل شد، ۱۷ بخیه به وی زده شد. وی می‌گوید: وقتی می‌خواهم آب بخورم باید لیوان و بطری را همزمان در دست بگیرم. نمی‌توانم آن را روی میز بگذارم و پر کنم. توانایی‌اش را ندارم.» او می‌افزاید: «به‌جای اینکه گردن خود را برگردانم تا ببینم اطرافم چه خبر است، مجبورم خود بچرخم. این شده زندگی من!» یکی دیگر از مجروحان نامش الیور فوستیه است که حالا برای مخفی نگه داشتن چشم راست آسیب‌دیده‌اش، عینک دودی می‌زند. این عضو سابق ارتش فرانسه می‌گوید که نیروهای پلیس اقدامات خشونت‌آمیز خود را افزایش داده‌اند. فوستیه می‌گوید که آن روز وقتی باران گاز اشک‌آور و گلوله پلاستیکی باریدن گرفت، اعتراضات پایان یافت.

اتحادیه اروپا و سازمان ملل هر دو خشونت بیش از اندازه نیروهای پلیس را محکوم کرده‌اند. تاکنون ۲۲۰ پرونده علیه خشونت بیش از اندازه نیروهای پلیس در این اعتراض‌ها شکل گرفته است. کریستوفر کستانر، وزیر کشور فرانسه مکررا از شیوه برخورد پلیس دفاع کرده بود، اما در ماه ژوئن از نیروهای پلیس خواست در برخورد با معترضان کنترل شده رفتار کنند. سی‌ان‌ان تاکنون بارها به وزیر کشور فرانسه و دپارتمان پلیس پاریس ایمیل زده یا تماس گرفته اما آنها حاضر به پاسخگویی در این زمینه نبوده‌اند.

فوستیه می‌گوید، پس از اینکه چشمانش آسیب دید، از جمع دوری و سعی می‌کند در تاریکی تنها بماند. او تصریح می‌کند: «مردم مدام به شما زل می‌زنند. آنها مرا به چشم قربانی یا درسرساز می‌بینند.» این پدر سه فرزند می‌گوید که تنها به‌دلیل مسائل روانی نیست، بلکه بحث زیبایی‌شناختی هم است. او می‌افزاید: «از آن زمان رابطه‌ام با همسرم سخت‌تر شده است. تاکنون فرزندم گریه‌ام را ندیده بود. هیچ چیز دیگر مثل سابق نمی‌شود.» برای گواندال لروی هم اتفاق مشابهی افتاده است. او می‌گوید یک لحظه حس کردم از چشم چپم خون جاری شده است. از خودم مدام می‌پرسیدم: آیا چشمان خود را از دست داده‌ام؟ او می‌گوید هر کسی اعم از دوستان و نیروهای پزشکی به سراغ من می‌آمدند با داد و فریاد همین سوال را از آنها می‌کردم. او می‌گوید حالا از حکومت نفرت هم دارد. لروی ۲۷ ساله و بیکار است. وی تصریح می‌کند که مردم وقتی او را می‌بینند مدام فرضیه‌سازی می‌کنند. وی می‌گوید: مشکل او پیدا کردن شغل نیست. مشکلش رئیسی است که مخالف جلیقه‌زردها است. فکر می‌کنید کسی مرا استخدام خواهد کرد؟ این چهار مرد، علیه دولت پرونده تشکیل داده‌اند. دولت هنوز پاسخی به آنها نداده است.