حسن کریمی سنجری

کارشناس خودرو　

این روزها صنعت خودرو فارغ از حواشی انتخابات مسیر خود را می‌پیماید. مسیری که در فراز و نشیب تاریخ سیاسی ایران دگرگونی‌های فراوانی را تجربه کرده اما با هر مشقتی خود را به پیچ حساس توسعه رسانده است. به‌رغم آنکه در برهه‌هایی از زمان، مسیر غلطی برای توسعه انتخاب شده اما خوشبختانه در ۴ سال گذشته اگرچه با سرعت محدود اما همواره مسیر درستی طی شده است.

به جرات می‌توان گفت در هیچ یک از مقاطع زمانی پس از انقلاب هیجان مشارکت در صنعت خودرواز طرف شرکت‌های خارجی به شدت امروز نبوده است؛ به‌طوری‌که اگر فضای مساعدی برای جذب سرمایه‌های خارجی وجود داشت تعداد قراردادها بیش از آنی بود که امروز شاهدیم. این روزها و با توجه به محدودیت‌های نقدینگی در مجموع صنعت خودروسازی و قطعه‌سازی ایران، اگر بخواهیم رشد اقتصادی در این صنعت از جنس توسعه باشد نیازمند سرمایه‌ای معادل ۱۰ میلیارد دلار هستیم که جذب این میزان سرمایه برای تامین سرمایه در گردش صنعت خودرو، همچنین سرمایه‌گذاری در بخش‌های زیرساختی مرتبط با تحقیق و توسعه و نیز تامین تکنولوژی در بخش‌های‌هایتک صنعت قطعه‌سازی بسیار ضروری است. همانطور که می‌دانیم به‌دلیل زیان‌ده بودن صنعت خودرو در زمان تحریم‌ها که نتایج آن تا اکنون نیز ادامه یافته، آن‌دسته از شرکت‌های خودروسازی و قطعه‌سازی که توانسته‌اند وضعیت خود را از شرایط ورشکستگی در دوران تحریم‌ها به مرحله سود آوری در دوران فعلی تغییر دهند تقریبا به لحاظ سرمایه در گردش و نقدینگی در شرایط بسیار بحرانی قرار گرفته‌اند؛ به‌طوری‌که حتی رونق تولید طی دو- سه سال گذشته نیز نتوانسته شرایط اقتصادی این شرکت‌ها را بهبود بخشد، بنابراین تامین سرمایه خارجی از طرف بخش خصوصی و مهم‌تر از آن از طریق شرکت‌های بزرگ خودروسازی و قطعه‌سازی دنیا، در سال‌های پیش‌رو از اهمیت بسیاری برخوردار است.

در چهار سال گذشته همواره بر اهمیت جذب سرمایه‌های خارجی تاکید شده است به‌طوری‌که حتی در تبلیغات انتخاباتی نیز بر لزوم برنامه برای جذب سرمایه‌های لازم به‌ویژه در بخش‌های زیرساختی تاکید شده است؛ بنابراین به‌نظر می‌رسد اگرچه صنعت خودرو فارغ از هیجان انتخابات به مسیر خود ادامه می‌دهد، اما نگران نوع تفکری است که قرار است در چهار سال پیش رو سکان توسعه در کشور را در دست گیرد.