دنیای اقتصاد: در حالی انتقاد برخی قطعه‌سازان از قراردادها و تفاهم‌نامه‌های خارجی، اوج گرفته که این سوال مطرح است که قراردادهای خارجی باید قبل از ارتقای تکنولوژی قطعه‌سازان به مرحله اجرا برسد یا بعد از آن؟ و در نهایت اینکه خواست قطعه‌سازان از مجموعه خودروسازی کشور در عقد قراردادها چیست؟ آنچه مشخص است، پس از لغو تحریم‌ها تنها یک قرارداد و یک تفاهم‌نامه به امضای خودروسازان داخلی و فرانسوی‌ها رسیده این در شرایطی است که قرار است با امضای قرارداد با پژو و تفاهم‌نامه با پژو - سیتروئن خودروهای جدید و به روز وارد بازار خودرو کشور شود. تولید خودروهای جدید با تکنولوژی به روز، به‌طور حتم نمی‌تواند با توان قطعه‌سازان داخلی به ثمر بنشیند دلیل این ادعا هم عقب نشینی وزارت صنعت از داخلی‌سازی ۴۰ درصدی به ۲۰ درصد در ساخت اولین خودروی جدید یعنی پژو ۲۰۰۸ در ایران است.

آن‌طور که مشخص است صنعت قطعه در کشور ما صنعتی کاملا وابسته به خودروسازی است، قطعه‌سازان کشورمان در شرایط انحصاری تولید خودرو در ایران هر آنچه که خواست خودروسازان کشورمان بود اجابت کردند و با خشنودی به تولید قطعات خودروهایی پرداختند که نسخه فروش آنها تنها در ایران اعتبار دارد. حال در شرایطی قرار داریم که خودروسازان کشورمان با استفاده از شرایط پسا تحریم، گام‌های لرزانی برای نوسازی صنعت خودرو کشور برداشته‌اند این در شرایطی است که انتقاد قطعه‌سازان از قراردادهای جدید، خود گویای عقب‌ماندگی این صنعت از آنچه «روند نوسازی خودروسازی کشور» خوانده می‌شود، است حال با توجه به انتقادات ایراد شده این سوال بار دیگر مطرح می‌شود که پیشرفت و توسعه صنعت خودرو باید با قطعه‌سازان داخلی پیش رود یا با پیشرفت خودروسازی، قطعه‌سازان نیز مسیر رشد و توسعه را طی کنند؟