حسن معجونی کارگردان تئاتر معتقد است، حرکت به سمت تئاتر خصوصی بسیار خوب است، به شرط آنکه تمرکز فرهنگی تغییر کند.

سال گذشته با افتتاح اولین سالن نمایش تئاتر خصوصی در تهران، اهالی تئاتر یک گام به تئاتر خصوصی نزدیک شدند. خصوصی شدن تئاتر آرزویی است که دست‌اندرکاران و فعالان عرصه نمایش سال‌ها است در پی آن هستند، ولی همیشه مسائلی چون مشکلات مالی گروه‌های تئاتری، کمبود فضاهای نمایشی در تهران و شهرستان‌ها و ممیزی‌ها و نظارت‌های دولتی بر سر راه دستیابی به این آرزو، مانع ایجاد می‌کند.

حسن معجونی از کارگردانان فعال و جوانی است که چندی پیش نمایش «به خاطر یک مشت روبل» را در تماشاخانه ایرانشهر به صحنه برد.

او درباره تعریف تئاتر خصوصی در ایران به خبرآنلاین گفت: «تئاتر خصوصی در کشور ما تعریف ندارد، چون تمام نمایش‌ها بر اساس قراردادهای مرکز هنرهای نمایشی اجرا می‌شوند. به نظر من تئاتر خصوصی آن است که سیاست‌های خودش را خودش تعریف کند، مکان مستقل برای خودش داشته باشد و همه تصمیم‌گیری‌ها از جانب خودش باشد و به این معنا ما شاید هیچ‌وقت تئاتر خصوصی نداشته باشیم. حتی ممکن است این امکان فراهم شود که هر گروه تئاتری خصوصی مکان مستقل و مخصوص به خود داشته باشد، ولی در آن صورت باز هم نظارت‌ و ممیزی‌های دولتی، مشکل ایجاد می‌کند و دست و پای ما را می‌بندد.»

به عقیده او داشتن سالن نمایش غیردولتی به معنای داشتن تئاتر خصوصی نیست. او می‌گوید: «مطرح کردن اینکه ما الان تئاتر خصوصی داریم، به نوعی به رسمیت شناختن ممیزی‌های دولتی است. این نوع تئاتر خصوصی فقط الزاما می‌تواند پولش خودش را دربیاورد و گاهی هم می‌تواند از سوبسیدها و یارانه‌های دولتی استفاده کند، اما همواره با ممیزی‌های دولتی مواجه است.»

سرپرست گروه نمایشی «لیو» درباره قیمت‌ بالای بلیت‌های نمایش‌های خصوصی می‌گوید: «مخاطب می‌تواند انتخاب کند که اثر را با این قیمت بلیت ببیند یا خیر. این مبالغ در مقابل پول‌هایی که یک نفر در روز مثلا صرف خرید پیتزا می‌کند اصلا عجیب و غریب نیست. نمایش‌هایی که در مجموعه تئاتر شهر اجرا می‌شوند، از پول بلیت، هزینه‌هایشان را تأمین نمی‌کنند، بلکه از یارانه‌های دولتی استفاده می‌کنند. ما که تمام هزینه‌هایمان را خودمان تأمین می‌کنیم در ۳۰ اجرا با بلیت ۴۰۰۰ تومانی حتی اگر کل صندلی‌های سالن را هم بفروشیم، نمی‌توانیم مخارج اکیپ ۳۰ نفری را تامین کنیم. ما نه‌تنها از یارانه‌ها استفاده نمی‌کنیم، بلکه باید ۲۰ درصد از فروش بلیت را هم به عنوان اجاره سالن به شهرداری بدهیم.»البته اجرا در تماشاخانه ایرانشهر مزیت‌هایی هم دارد، مثلا این که شهرداری برای نمایش‌هایی که در این تماشاخانه اجرای عمومی دارند به مدت ۱۰ روز در هشت نقطه شهر تهران تبلیغات خیابانی (بیلبوردهای تبلیغی) اختصاص می‌دهد.

بسیاری معتقدند زمانی که تئاتر خصوصی شود، ممکن است برخی از تهیه‌کنندگان و کارگردانان برای جذب مخاطب دست به دامن مسائلی شوند که شأن تئاتر را پایین بیاورد و به این ترتیب منزلت هنر تئاتر تهدید شود.

معجونی در این باره می‌گوید: «بالاخره تئاتر باید تاوان خصوصی شدن را بپردازد. مسلما یک عده که نمی‌توانند کار خوب ارائه کنند، مجبورند با عواملی مثل چهره‌ها و داستان‌ها و موضوعات جذاب و عامه‌پسند مخاطب را به سالن بکشانند. این بستگی به توان آدم‌ها دارد ولی افراد بسیاری هم هستند که توانمندی‌های فراوان دارند و می‌توانند آنقدر خوب کار کنند که حتی مخاطب را برای دیدن نمایش‌های خاص به سالن بیاورند، بی‌آنکه دست به دامن عوامل سخیف شوند.»