به گزارش جماران، علی موسوی‌خلخالی سردبیر سایت دیپلماسی ایرانی می‌نویسد: برای طرف عراقی اولویت در حال حاضر چیزی جز کریدور معروف به «جاده توسعه» نیست. کریدوری که از بندر بصره در جنوب و در تنها ساحل دریایی عراق آغاز می‌شود و تا شمال تا مرزهای ترکیه امتداد می‌یابد. آنچه عراق در فاز بعدی برای خود تعریف کرده، اتصال مرزهای زمینی‌اش به عربستان سعودی به منظور اتصال آن کشور به جاده توسعه است. به همین منظور عراق دو گذرگاه جدید در مرز با عربستان راه‌اندازی کرده و در حال احداث دو جاده سراسری از عربستان به خاک خود است. همچنین انتظار دارد به زودی راه زمینی مناسبی را برای انتقال زائر و مسافر میان عراق و عربستان ایجاد کند. عراقی‌ها پیش‌بینی می‌کنند در آینده بتوانند امارات متحده عربی را نیز به این پروژه متصل کنند. آنها برای این پروژه ۱۷ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری خارجی تعریف کرده‌اند و از شرکت‌های مختلف اروپایی از جمله ایتالیا و فرانسه و آلمان برای سرمایه‌گذاری در آن دعوت کرده‌اند.

در حالی که طرف ایرانی از اتصال پروژه راه‌آهن خود بعد از عراق به سوریه صحبت می‌کند و انتظار دارد به این ترتیب کریدور شرق به غربی شکل بگیرد که ایران را به سواحل دریای مدیترانه برساند. به این ترتیب برخورداری ساحلی ایران با دو دریای مهم جهان، خزر و خلیج فارس، با دسترسی به دریای مدیترانه نه تنها منافع کلانی را نصیب ایران می‌کند بلکه یک رویای بزرگ اقتصادی، ژئوپلیتیک و سیاسی برای ایران به ارمغان می‌آورد که به جرات می‌توان گفت موقعیت استثنایی تاریخی را نصیب ایران خواهد کرد. این رویای بزرگ که روشن است چقدر اهمیت دارد، دشمنان بزرگی دارد که در راس آنها اسرائیل و ایالات متحده آمریکا هستند. طبیعتا در وهله‌های بعدی کشورهایی نظیر عربستان سعودی و امارات متحده عربی نیز نسبت به آن احساس نگرانی می‌کنند؛ چرا که ثقل ایران در منطقه را به شدت افزایش می‌دهد. ترکیه نیز که خود را رقیب استراتژیک ایران در منطقه می‌داند، خوب می‌داند این پروژه تا چه اندازه می‌تواند جهشی برای ایران در برابر آن باشد. در اینجاست که در‌می‌یابیم آنچه باعث اختلاف‌نظر ایران و عراق بر سر خط آهن شلمچه – بصره شده تفاوت نگاه‌های استراتژیک است که از قضا برای هر دو طرف پراهمیت و حیاتی هستند.