به گزارش «ایرنا» در ادامه این مطلب آمده است: این بندر می‌تواند نقاط مختلف جهان از جمله شبه‌قاره هند را به افغانستان و همچنین کشورهای آسیای مرکزی مانند قرقیزستان و ازبکستان متصل کند و به قطب تجارت منطقه‌ای از طریق دریایی تبدیل شود. نگاهی به رویکرد ایران نشان می‌دهد جمهوری اسلامی ایران پس از ۱۵ سال که عضو ناظر سازمان همکاری شانگهای بود، به عضویت دائم این سازمان درآمد و در ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۲میلادی (۲۵ شهریور) به عضویت اتحادیه اقتصادی اوراسیا درآمد که این مساله یک پیروزی دیپلماتیک برای ایران به شمار می‌آید. این مساله نشان می‌دهد ایران به چندجانبه‌گرایی در قاره آسیا متعهد است. ایران علاوه بر ایفای نقش کلیدی در کریدور حمل و نقل بین‌المللی شمال-جنوب، به عنوان یک قطب اقتصادی می‌تواند مسیرهای حمل و نقل امن و پایدار را در اختیار اعضای سازمان همکاری شانگهای قرار دهد و همچنین متعهد به توسعه زیرساخت‌ها به ویژه در بندر استراتژیک و مهم چابهار است.

گسترش چابهار به عنوان راه‌حلی برای این مسائل به شمار می‌آید. این مسیر توانایی این را دارد که مدت زمان حمل و نقل را ۴۰ درصد کاهش دهد و سبب شود هزینه‌های لجستیکی با افت ۳۰ درصدی روبه‌رو شود. همچنین چابهار در مقایسه با بندر عباس دارای ظرفیت انبارداری و پهلوگیری بهتری در ایران است. این قابلیت‌‌های انکار‌ناپذیر چابهار می‌تواند به ایران کمک کند تا در استراتژی بلندمدت خود برای کاهش و دور زدن تاثیر تحریم‌های تحت رهبری ایالات متحده موفق عمل کند. توافق‌‌نامه چابهار که به توافق‌‌نامه سه‌جانبه نیز معروف است، در مه‌۲۰۱۶ در جریان سفر نارندرا مودی، نخست وزیر هند به ایران، بین هند، ایران و افغانستان امضا شد. هدف آن توسعه بندر چابهار ایران به عنوان یک مرکز کشتیرانی با خطوط ریلی بود که هند را با دور زدن پاکستان از طریق ایران به افغانستان متصل می‌کرد. این توافق به عنوان یک توافق برد-برد طراحی شده بود و انتظار می‌رفت از نظر اقتصادی به نفع کشورها باشد که برای افغانستان، کشوری محصور در خشکی، دسترسی به مسیرهای کشتیرانی جهانی را فراهم می‌کند.