به گزارش سایت دیپلماسی ایرانی در ادامه این مطلب آمده است: ولادیمیر پوتین،  رئیس‌جمهوری روسیه اعلام کرده که اعمال تحریم‌های کشورهای غربی علیه روسیه،  فرصت‌های جدیدی را برای شرکت‌های روسی در راستای ورود به بازارهای ایران،  هند،  آسیای غربی و آفریقا ایجاد کرده است. او خاطرنشان کرد که برای غلبه بر مشکلات ناشی از تحریم‌ها،  روسیه در حال توسعه روابط نزدیک‌تر به‌ویژه، با ایران است. در حقیقت،  تحریم‌ها هم تهدیدها و هم فرصت‌های جدیدی را برای توسعه فعال‌تر روابط تجاری- اقتصادی میان دو کشور به همراه دارد. اما،  فقط این نیست. موقعیت تاریخی بی‌سابقه‌ای ایجاد شده است. پیش‌تر،  روابط دو کشور با حضور عامل همکاری تجاری -  اقتصادی بر مبنای اساس ایدئولوژیک شکل می‌گرفت و دلایل داخلی مانع از ایجاد مشارکت در سطح راهبردی می‌شد. اما،  پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و اعلام یک دوره رهبری در جهان چند قطبی جدید توسط دولت آمریکا،  روسیه و ایران به طور عینی،  خود را در یک ردیف عمومی می‌یافتند. اما،  پس از آن،  هر دو طرف نه فقط به نفع همکاری برای ایجاد نظام جهانی عادلانه‌تر و دموکراتیک‌تر که امنیت جهانی و منطقه‌ای را تضمین می‌کند،  صحبت کردند،  بلکه تلاش کردند،  تمامی پل‌ها با غرب را خراب نکنند. بنابراین،  عناصر بی‌اعتمادی متقابل در روابط مسکو و تهران باقی ماند.  نکته دیگر این است که روسیه تحت فشار تحریم‌های غرب،  با قاطعیت بیشتری،  به سمت شرق حرکت کرده و همزمان،  ایران را به عنوان یک نیروی بالقوه احتمالی مسلط در منطقه به رسمیت شناخته است. روسیه شروع به حمایت مداوم از تهران در موضوعات گوناگونی کرده است و روسای جمهوری دو کشور تماس‌های شخصی خود را افزایش داده‌اند. به علاوه اینکه مسکو و تهران در قالب اتحاد آستانه نیز قرار دارند. سایر موارد نیز زمینه‌ای برای ایجاد همکاری ایجاد کرده‌اند.  مسکو این واقعیت را پنهان نمی‌کند که علاقه‌مند به اجرای کریدور حمل و نقلی شمال - جنوب است که اقیانوس هند و دریای بالتیک را به هم متصل کند. از ایجاد مسیری برای کالاهایی سخن در میان است که در ابتدا،  از طریق دریا از هند به ایران تحویل داده می‌شوند،  سپس با حمل و نقل زمینی به سواحل دریای خزر می‌رسند و بعد،  از طریق دریای خزر یا از طریق راه‌آهن و از آذربایجان به روسیه و سواحل بالتیک راه می‌یابند. این نشان می‌دهد که نزدیکی میان دو کشور بیش از پیش،  از ماهیت استراتژیک برخوردار است و دستور کار منطقه‌ای جدید در قفقاز،  آسیای مرکزی و خاورمیانه در آینده اجتناب‌ناپذیر است. در این زمینه‌ها احتمال دارد دو کشور در نهایت سازمان دهی مجدد فضای ژئوپلیتیک را آغاز کنند.