به گزارش دیپلماسی ایرانی، در ادامه این مطلب آمده است: اشتیاق اروپایی ها برای به نتیجه رسیدن ابتکار بورل برای این بود که پنجره گفت وگو بین آمریکا و ایران باز بماند چرا که جبران از دست رفتن این فرصت برای تروئیکای اروپایی (انگلیس، فرانسه، آلمان) و اتحادیه اروپا که می خواهد نقش شریک را در حل بحران‌های بین المللی ایفا کند، دشوار است. برخورد انفرادی آمریکا با «برجام» موجب شد اروپایی ها به ناچار تحریم‌هایی را که واشنگتن بر ایران تحمیل کرد و به زیان منافع اقتصادی اروپایی‌ها بود، اجرا کنند. دولت کنونی آمریکا نیز به صراحت اعلام کرده است در صورت شکست مذاکرات، سایر کشورها نیز باید به تحریم‌ها علیه ایران پایبند بمانند.

یکی از دستاوردهای توافق جدید هسته‌ای که تغییری ریشه‌ای نسبت به توافق قبلی سال ۲۰۱۵ ایجاد می کند این است که راه را به روی گفت وگوی مستقیم بین واشنگتن و تهران می‌گشاید، به طوری که دو کشور در تعاملات آینده خود به میانجی اروپایی نیازی نخواهند داشت. چرا که دو کشور در مذاکرات غیرمستقیم در وین توافق کردند بررسی شماری از مسائل غیرهسته‌ای را به بعد از احیای برجام موکول کنند.  یکی از پرونده‌هایی که زمینه ساز مذاکرات آینده ایران و آمریکا درباره مسائل فراهسته‌ای بعد از احیای برجام محسوب می‌شود، این است که دو کشور بر سر لغو تحریم‌های اعمال شده علیه نهادهای اقتصادی وابسته به سپاه پاسداران توافق کردند ولی قرار شد خارج کردن سپاه پاسداران از فهرست تروریسم، در مذاکرات آینده بررسی شود. 

پاسخ مکتوب ایران به میانجی اروپایی به این معناست که ایران خود را ملزم به پایبندی به متنی کرده که شورای عالی امنیت ملی با همه اعضایش آن را تدوین کرده است. هدف ایران از ارائه متن یاد شده این است که به طرف‌های بین‌المللی اطمینان دهد در یافتن راه حلی که امکان احیای برجام و لغو تحریم ها را فراهم کند، جدی است. هدف دیگر از تصویب این سند این است که آن را به عنوان مرجعی سیاسی و حقوقی معرفی کند تا در صورت عمل نکردن کشورهای امضا کننده توافق جدید به تعهداتشان، ایران هم از عمل به تعهداتش سر باز زند.

دستیابی آمریکا و ایران به تفاهم بر سر پرونده‌ها و بحران‌های خاورمیانه، سیاست ایران را برای به رسمیت شناخته شدن نقش و حضور منطقه‌ای و شراکت داده شدن تهران در ترسیم آینده منطقه از سوی واشنگتن برآورده می‌کند. همچنین مشارکت داشتن اتحادیه اروپا در تلاش برای احیای برجام، به اروپایی‌ها امکان می‌دهد نقش میانجی یا یاری کننده را در دستیابی تهران و واشنگتن به توافق بر سر مسائل منطقه ای، ایفا کنند.