به گزارش سرویس بین‌الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: سه هفته پیش، سرگئی لاوروف، وزیر امورخارجه روسیه در رأس یک هیات بزرگ از ترکیه بازدید کرد. رسما هدف بحث درباره گذرگاه دریای سیاه بود تا گندم اوکراین بتواند به ترکیه و سپس به خاورمیانه و آفریقا برسد و کمبود جهانی گندم و خطر قحطی در آفریقا را کاهش دهد. چنین مسیری مستلزم اسکورت نظامی و نظارت برای جلوگیری از انتقال تسلیحات و همچنین ترتیبات پرداخت قابل‌قبول است، اما این معامله که سود اقتصادی و سیاسی را نیز به ترکیه می‌رساند، به این بستگی داشت که آنکارا به درخواست مسکو مبنی‌بر عدم‌حمله به سوریه برای گسترش منطقه امنیتی خود در اقلیم کردستان و پیشبرد هدف خود برای بیرون‌راندن مبارزان کرد سوری، تن دهد. اتفاقا این موضوعی است که در آن منافع روسیه، ایران و آمریکا همپوشانی دارند. اکنون شرکت‌های روسی باید تصمیم بگیرند که چگونه ادامه دهند و آیا حتی باید دارایی‌های خود را در منطقه کردستان حفظ کنند یا خیر.

روسیه همچنین مجبور است برای دورزدن تحریم‌های بین‌المللی بیش از پیش به ایران تکیه کند. لاوروف، بین سفر‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مکرر به خاورمیانه، هفته گذشته از تهران بازدید کرد تا یک سیستم همکاری اقتصادی ایجاد کند تا کالا‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ایرانی را به روسیه و کالا‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های روسی را از طریق ایران به هند وارد کند. روسیه همچنین مجموعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای از لوازم الکترونیکی را از ایران وارد کرده است، از جمله لوازم‌خانگی، رایانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها و تلفن‌های همراه ساخت آمریکا که ظاهرا از طریق کشور‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های حاشیه خلیج‌فارس به ایران می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسند. بر اساس گزارش‌های خبری ایران، تجار روسی از همتایان ایرانی خود یاد می‌گیرند که چگونه تحریم‌ها را دور بزنند و از روش‌های پرداخت غیربانکی استفاده کنند.  تجارت بین روسیه و ایران در حال‌حاضر بالغ بر ۵‌میلیارد دلار در سال ‌است، اما این کشور‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها قرارداد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بلندمدتی امضا کرده‌اند که شامل تعهدات روسیه برای میلیارد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها دلار سرمایه‌گذاری در ایران است.

همچنین شامل فروش تسلیحات پیشرفته روسی به ایران مانند سامانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های راداری اس-۴۰۰ و جت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های جنگنده سوخو-۳۵ می‌شوند. علاوه بر این، روسیه و ایران قصد دارند مسیری را برای جایگزینی مسیر سنتی صادرات روسیه به هند بازکنند که از طریق دریای بالتیک به تنگه جبل‌الطارق و سپس از طریق دریای مدیترانه از کانال سوئز می‌گذرد. مسیر جدید از جنوب ترکمنستان به ایران و دریای خزر رسیده و سپس از طریق ایران به امارات و از آنجا با کشتی به هند ادامه می‌یابد. این امر هزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های حمل‌ونقل را تا حدود ۳۰‌درصد و زمان حمل‌ونقل را به نصف کاهش می‌دهد. نتیجه همه موارد فوق این است که روسیه که زمانی قدرت بزرگی بود و می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانست به ایران دیکته کند یا حداقل بر سیاست آن تاثیر بگذارد، اکنون به همکاری ایران وابسته شده است. اتفاقا انتظار می‌رود مسیر صادراتی جدید باعث کاهش حمل‌ونقل از طریق کانال سوئز و در نتیجه کاهش درآمد مصر شود، اما در شرایطی که روسیه تحت تحریم‌های سنگین قرار دارد، خاورمیانه عربی و عمدتا طرفدار آمریکا جذابیت زیادی برای مسکو ندارد.

اخبار مرتبط