پل پیلار در نشنال اینترست تحلیل کرد
اصلاح رویکرد ضدایرانی لازمه پیروزی ترامپ در انتخابات
پل پیلار، افسر بازنشسته سازمان سیا و عضو غیرمقیم اندیشکده بروکینگز در نوشتاری با عنوان «ترامپ چگونه می‌تواند به یک توافق جدید با ایران دست یابد؟» افزود: «دونالد ترامپ که با ترک توافق هسته‌ای با ایران، به طرز احمقانه‌ای اجماع بین‌المللی بر سر چگونگی توافق با تهران را برهم زده، هنوز یک راه دیپلماتیک پیش رو دارد.»
نویسنده این گزارش تاکید می‌کند: «اکنون سیاست ایالات‌‌متحده در قبال ایران باید در راستای تلاش برای بهبود نافرجامی‌های حاصل از برهم زدن نظم بین‌المللی توسط رئیس‌جمهوری آمریکا باشد. سیاست ترامپ در ابتدا بر مقابله با ایران استوار بود اما وی با نزدیک شدن به تاریخ انتخابات، با هدف پیروزی دوباره در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۰، تصمیم به جلوگیری از رویارویی گرفت. بنابراین هرگونه امید به موفقیت وی در انتخابات در گرو تغییر چشمگیر سیاست‌های واشنگتن است.»
نشنال‌اینترست در ادامه گزارش می‌نویسد: «از جمله نخستین گام‌های جدی ترامپ برای آغاز فشار حداکثری بر ایران، خروج از توافق هسته‌ای بود که بی تردید یکی از انگیزه‌های اصلی وی برای این خروج، فشارهای اسرائیل بود؛ رژیمی که مخالف هرگونه توافق با ایران است.»
در ادامه این مطلب آمده است: «دولت ترامپ پس از خروج از توافق هسته‌ای اشارات مبهمی به ایجاد یک توافق بهتر داشت اما هرگز زوایای این معامله را روشن نساخت. بازیگران مختلف در دولت وی خواسته‌های متفاوتی داشتند. به‌ویژه جان بولتون، مشاور سابق امنیت ملی که همواره خواستار حمله نظامی به ایران بود.»
پیلار با اشاره به اینکه پس از خروج ترامپ از برجام و آغاز کارزار فشار حداکثری، کاخ سفید همواره بر دستاوردهای مثبت خروج از برجام تاکید داشت، افزود: «اما در اواسط سال ۲۰۱۹، نادیده گرفتن شکست‌های پی در پی کارزار فشار حداکثری واشنگتن علیه تهران دیگر امکان‌پذیر نبود. در این برهه که دیگر شکیبایی ایران به‌ویژه پس از تحریم صادرات نفتی به سر رسیده بود، جهان شاهد اقدامات گام به گام ایران برای کاهش تعهدات در قبال برجام بود. تهران با استفاده از همان راهبردی که پیش از مذاکرات هسته‌ای به کار گرفته بود، به تدریج فعالیت هسته‌ای خود را برای فشار بر ایالات‌‌متحده و دیگر طرف‌ها برای مذاکره جدی در مورد رفع تحریم‌ها افزایش داد. به عبارت دیگر، ایران فشار حداکثری واشنگتن را با فشار پاسخ داد.»
نویسنده این گزارش تاکید می‌کند:«اما داستان دیگری که دولت ترامپ از آن به‌عنوان دلیل تحریم‌های اقتصادی علیه ایران مطرح می‌کند، نقش ایران در خاورمیانه است که واشنگتن آن را غیرسازنده تلقی می‌کند. اما پس از افزایش فشارها بر تهران در سال ۲۰۱۸، هیچ محدودیتی در فعالیت‌های منطقه‌ای ایران دیده نشد.»
عضو غیرمقیم اندیشکده بروکینگز مدعی است: «ایران پیش از کارزار فشار حداکثری ایالات‌‌متحده، اقدام خاصی (در منطقه) انجام نمی‌داد و دلیلی برای این کار نداشت. اما در پی آغاز سیاست ضدایرانی ترامپ، تهران دیگر چیزی برای از دست دادن نداشت. مقامات عالی ایران به روشنی اظهار داشتند که اگر این کشور نتواند نفت خود را صادر کند، دیگر تولیدکنندگان خلیج فارس هم قادر نخواهند بود. به عبارتی باید تاکید کرد اگر فعالیت‌های منطقه‌ای ایران نگران‌کننده است، این نگرانی را باید حاصل آغاز فشار حداکثری دولت ترامپ دانست.»
همچنین پل پیلار با بیان اینکه پس از آشکار شدن شکست‌های کارزار فشار حداکثری به‌نظر می‌رسد دولت ترامپ در پی ایجاد برخی تغییرات است تاکید کرد: «از جمله این تغییرات تصمیم وی برای اخراج بولتون در سپتامبر ۲۰۱۹ (شهریور سال‌جاری) بود؛ فردی که احتمالا بزرگ‌ترین مانع دولت برای هرگونه برخورد سازنده با ایران بود. ترامپ همچنین در راه تلاش‌های امانوئل مکرون رئیس‌جمهوری از دیدار در سطح ریاست‌جمهوری با ایران استقبال کرد.»
در گزارش نشنال اینترست آمده است: «در حال حاضر ایران مخالف مذاکره با ایالات‌‌متحده است. تهران هیچ علاقه‌ای به دیدار و گفت‌وگو با ترامپ (در شرایط کنونی) ندارد. روحانی تلاش‌های مکرون برای برقراری تماس با ترامپ را هم نپذیرفت و هرگونه گفت‌وگو را منوط به اصلاح سیاست‌های واشنگتن و تغییر شرایط کنونی دانست. ایران همچنان اصرار دارد که ایالات‌‌متحده پیش از شروع هرگونه مذاکرات باید امتیازاتی در زمینه رفع تحریم‌ها بدهد. هرچند این امر لزوما بدان معنا نیست که ایالات‌‌متحده باید پیش از آغاز مذاکرات تمامی تحریم‌ها را رفع کند اما دستکم نخستین گام باید از سوی واشنگتن برداشته شود.»
پیلار با اشاره به اینکه با این وجود ایرانیان امکان مذاکره با دولت ترامپ را رد نمی‌کنند، افزود: «فشار اقتصادی تحریم‌ها همچنان ادامه دارد و جمهوری اسلامی باید به مردم خود نشان دهد که برای تسکین درد هیچ فرصتی را از دست نمی‌دهد. از سوی دیگر ایران با علم به انزوای روزافزون آمریکا، به این مذاکرات تشویق هم می‌شود. در این میان انزوای آمریکا با تغییر رویکرد کشورهای عربی خلیج‌فارس نسبت به تهران چشمگیر است.»
در نهایت پل پیلار در نشنال اینترست نوشت: «ترامپ و ایران هر دو خواهان توافق آن هم در آینده‌ای نزدیک هستند. در این میان شاید ترامپ نتواند راهی امن برای عقب نشینی از این جنگ اقتصادی علیه ایران پیدا کند. اما باید بدانیم بدون توافقی مانند برجام، ایران به مسیر کنونی برای از سرگیری برنامه هسته‌ای ادامه می‌دهد. اگر پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا در سال ۲۰۲۰ هیچ توافقی میان آمریکا و ایران صورت نگیرد، چشم‌انداز چنین توافقی پس از انتخابات بهتر خواهد بود. این امر به‌ویژه در صورت موفقیت یک نامزد دموکرات بر ترامپ صادق است. به عبارتی با آمدن یک نامزد دموکرات بر سر کار و بازگشت آمریکا به برجام یا چیزی شبیه آن، کمی از اعتماد از دست رفته باز خواهد گشت. اما حتی با چنین تغییراتی، زمان طولانی لازم است تا خسارت‌هایی که سیاست‌های دولت ترامپ به ایران وارد کرده، جبران شود.»
