به گزارش عصر ایران، این دیپلمات سابق اروپایی در این مقاله، با مرور تاریخچه‌ای از روند شکل‌گیری انقلاب در ایران و ماجراها و کشاکش‌های غرب با ایران پس از تاسیس نظام جمهوری اسلامی در ایران، ماجرای مذاکرات هسته‌ای غرب با ایران از سال ۲۰۰۲ به این سو را روایت کرده و نوشته است:

در سال ۲۰۱۳ وقتی حسن روحانی به مسند ریاست‌جمهوری رسید، جامعه بین‌المللی نشان داد انسجام و مهارت لازم را برای استفاده از این فرصت دارد. در نتیجه - پس از ماه‌ها مذاکرات بی‌وقفه و زمانبر- چارچوب توافق هسته‌ای با ایران موسوم به «برنامه جامع اقدام مشترک» (برجام) در تابستان سال ۲۰۱۵ بسته شد. این لحظه یک نقطه عطف در دیپلماسی- چندجانبه- بین‌المللی بود که پس از دهه‌ها ناآرامی و کشاکش در روابط بین ایران و غرب حاصل شده بود. اما پس از این مرحله، با انتخاب «دونالد ترامپ» به ریاست‌جمهوری آمریکا در نوامبر ۲۰۱۶، ترامپ در ماه مه سال ۲۰۱۸ تصمیم گرفت ایالات‌متحده آمریکا را به‌طور یک‌جانبه از برجام خارج کند. او همزمان تحریم‌های سابق هسته‌ای را علیه ایران بازگرداند و تحریم‌های جدیدی را نیز به آنها اضافه کرد. ترامپ با سوءاستفاده از تسلط دلار بر تجارت جهانی، همه شرکت‌ها و کشورهای خارجی را تهدید کرده است که در صورت تجارت با ایران، با تحریم‌های ثانویه ایالات‌متحده آمریکا، مجازات خواهند شد.

در نتیجه این اقدامات ترامپ، شانس تشکیل یک جبهه متحد بین آمریکا و اروپا برای رسیدگی به مشکلات با ایران - شامل موارد حقوق بشر و سیاست‌های ایران در منطقه- از بین رفته است. اتحادیه اروپا در این مرحله مجبور است تمام تلاش خود را متمرکز بر نجات برجام از طریق باز کردن یک کانال مالی برای ارتباط با ایران کند. این کانال رسما اعلام موجودیت کرده و قرار است به زودی عملیاتی شود.

در جریان کنفرانس بی‌نتیجه اخیر واشنگتن در شهر ورشو، ایالات‌متحده آمریکا تلاش کرد اروپا را دو پاره کرده و ائتلاف ضد ایرانی خود را که شامل کشورهای عربستان سعودی، اسرائیل و امارات است، گسترش دهد. با این حال با وجود همه مشکلاتی که چهار دهه است در روابط غرب با ایران سایه افکن بوده، تحریک به فروپاشی نظام ایران، اکنون بیش از هر زمان دیگری در طول ۴۰ سال گذشته، سیاستی واقع‌گرایانه به نظر نمی‌رسد.

غرب باید به جای دشمنی کردن با ایران که تنها به اعتباربخشی به تندروها در ایران می‌انجامد، به دنبال پیدا کردن یک فرمول جامع‌تر برای رسیدگی به تهدیدهای منطقه‌ای (در خاورمیانه) باشد. درحالی‌که چهار دهه خصومت با ایران هیچ دستاوردی - برای غرب- نداشته، اما در جریان مذاکرات هسته‌ای منجر به برجام، شاهد بودیم که تنها در یک دوره تعامل و مذاکره توانستیم به یک توافق هسته‌ای تاریخی با ایران (برجام) برسیم. باید مشخص شود که کدام رویکرد در مواجهه با ایران موثرتر است.