به گزارش «انتخاب»، حسین عطوی در الوطن با تبیین این چهار عامل نوشت: «عامل اول، موفقیت ایران در ایجاد یک اقتصاد پیشرفته بر پایه زراعت و صنعت، خودکفایی در زمینه‌های مختلف غذایی و ساخت دارو برای بیماری‌های مزمن، تولید انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز و پیشرفت در زمینه‌های مختلف است. و این پیشرفت‌های مهم در جهت تقویت ظرفیت‌های اقتصادی، هسته‌ای و علمی ایران در مرحله‌ای اتفاق افتاده است که این کشور در محاصره اقتصادی، پیش از امضای توافق هسته‌ای قرار داشت. همین نکته به خوبی شکست ایالات‌متحده و دولت‌های غربی در زمینه تحقق اهداف خود از محاصره و ناچار شدن آنها در ورود به مذاکرات طولانی و دشوار با تهران را نشان می‌دهد؛ مذاکراتی که در نهایت منجر به تسلیم شدن این دولت‌ها در برابر حق برخورداری ایران از برنامه‌های هسته‌ای صلح‌آمیز شد. از این‌رو، ایران امروز، نسبت به مرحله قبل، از بیشترین توانایی لازم برای مقابله با تحریم‌های اقتصادی جدید بهره‌مند است. عامل دوم: موضع بین‌المللی پیش از توافق هسته‌ای، یعنی در مرحله تحریم‌های سابق، التزام بین‌المللی به تحریم‌های ایران، زیاد بود و این تحریم‌ها مورد حمایت شورای امنیت قرار داشت و حتی روسیه و چین نیز از نظام تحریم‌ها حمایت می‌کردند، اما امروز، واقعیت کاملا برعکس شده است؛ آمریکا به تنهایی اعمال تحریم می‌کند، بی‌آنکه از حمایت هم‌پیمانان اروپایی‌اش برخوردار باشد. عامل‌ سوم: برعکس تحریم‌های پیشین، تعدادی از دولت‌های هم‌پیمان ایالات‌متحده اعلام کرده‌اند که موافق پایبندی به تحریم‌های جدید آمریکا نیستند و حتی دولت‌های اروپایی تاکید کرده‌اند که به تعهدات خود در قبال ایران عمل خواهند کرد. عامل چهارم: شکست واشنگتن در عملی کردن محاصره فراگیر در زمینه صادرات نفت و گاز ایران است؛ همان‌طور که دولت ترامپ به ناچار، ۸ دولت را از تحریم‌ها معاف کرده و به آنها اجازه ادامه صادرات نفت و گاز را داد؛ به این دلیل که برای واشنگتن محرز شده بود که این دولت‌ها حتی در صورت اجبار واشنگتن، هرگز به تحریم‌ها پایبند نمی‌مانند؛ پس بهتر بود که ایالات‌متحده برای حفظ هیبت و جایگاه بین‌المللی خود، این کشورها را از تحریم‌ها معاف می‌کرد تا با مخالفت آنها با تصمیم خود مواجه نشود. مهم‌ترین این دولت‌ها، چین، هند، ترکیه، کره جنوبی و ژاپن هستند که بیشترین میزان نفت و گاز ایران را می‌خرند و همین مساله به شکل واضحی نشان‌دهنده شکست هدف اساسی این تحریم‌ها، یعنی به صفر رساندن صادرات نفت ایران، برای محروم کردن تهران از مهم‌ترین منبع درآمد خارجی‌اش است. حتی در صورتی که واشنگتن موفق به اعمال محاصره فراگیری علیه صادرات نفت ایران شود، این مساله پیش از هر چیز، به منافع آمریکا در منطقه آسیب می‌زند.