با این مقدمه، سخن این است که پس چه باید کرد؟ چگونه باید این کاهش قدرت خرید را برای مردم تا حدی جبران کرد که اثرات ثانویه آن بر افزایش سطح عمومی قیمت‌ها نیز کم باشد. نظر به اینکه اعلام عمومی افزایش حقوق و دستمزد، می‌تواند باعث افزایش انتظارات تورمی شود، لذا به‌نظر می‌رسد برای کاهش انتظارات تورمی حاصل از افزایش مستقیم حقوق و دستمزد، باید حمایت‌های اجتماعی و آنهم بدون اطلاع عمومی را رونق داد. شاید این عدم اعلام عمومی، منافعی را برای دولت در کوتاه‌مدت نداشته باشد اما منفعت جمعی کاهش انتظارات تورمی برای آینده دولت می‌تواند مفید باشد. اما حمایت‌ها چه می‌تواند باشد؟

۱- پرداخت بخشی از حق بیمه و بازنشستگی توسط دولت و کارفرمایان به‌جای افراد به سازمان‌های بیمه و صندوق‌های بازنشستگی: این پرداخت می‌تواند به شکل پلکانی بوده، به‌طوری که کارکنان دارای حقوق و دستمزد بالاتر، میزان کمتری نصیبشان شود. این امر برای بازنشستگان می‌تواند از طریق بند (۲) جبران شود.

۲- پرداخت بن‌کارت‌های الکترونیکی که تنها برای خرید کالا‌ها اعم از مواد غذایی، بنزین و... هزینه شود.

۳- افزایش بسته‌های غذایی قابل توزیع بین جمعیت هدف (افراد تحت‌پوشش نهادهای حمایتی و حقوق بگیران زیر ۱۵ میلیون ریال).

۴- افزایش معافیت‌های مالیاتی برای کارکنان بخش دولتی و غیردولتی، علاوه بر سقف مقرر در قانون بودجه به کمک تصمیمات شورای‌عالی هماهنگی اقتصادی سران قوا.

۵- حذف یارانه مدیران بخش‌های دولتی و غیردولتی و همچنین افراد دارای دریافتی ماهانه بیش از ۵۰ میلیون ریال و خانوارهای دارای دریافتی ماهانه بیش از ۸۰ میلیون ریال به کمک آمار و اطلاعات خزانه‌داری کل کشور، صندوق‌های بازنشستگی و همچنین سازمان امور مالیاتی و اختصاص آن به بند (۳).