دنیای‌اقتصاد:  در دنیا بازسازی و نگهداری ناوگان (لکوموتیو و واگن) به مراتب گردش مالی بزرگ‌تر و حدود ۵ تا ۶ برابر تولید ناوگان دارد. نباید تنها به فکر این نکته باشیم که لکوموتیو در کشور تولید کنیم، بلکه باید به نگهداری لکوموتیوهای موجود نیز توجه کنیم. مجتبی لطفی، رئیس کارگروه تخصصی لکوموتیو انجمن صنفی حمل‌ونقل ریلی و خدمات وابسته با اعلام این مطلب در گفت و گو با «دنیای‌اقتصاد» گفت: این موضوع ارزش افزوده بیشتری برای کشور  ایجاد خواهد کرد و لزوم توجه بیشتر مسوولان کشور را می‌طلبد.  متاسفانه این گونه در کشور جا افتاده که به تولید یک لکوموتیو در کشور بهای بیشتری داده شده و مسوولان از  افتتاح آن استقبال می‌کنند در صورتی که به نوسازی لکوموتیوهای موجود و بازگرداندن آنها به چرخه سیر، کوچک‌ترین اهمیتی داده نمی‌شود. همچنین ایجاد اشتغال و گردش مالی در این صنعت تنها منحصر به تولید لکوموتیو نیست. وی با اشاره به عدم حمایت از پروژه‌های بازسازی و تعمیر لکوموتیوها گفت: به راحتی می‌توانیم مبالغ بالا در قالب تسهیلات اوراق صکوک برای خرید لکوموتیو از بانک بگیریم، ولی نمی‌توانیم همین تسهیلات را بابت بازسازی و تعمیر لکوموتیوها بگیریم. مثلا تسهیلات ماده ۱۲ فقط به خرید واگن و لکوموتیو تعلق می‌گیرد در صورتی که بازسازی لکوموتیو بازدهی سرمایه‌گذاری را بالاتر برده و یک‌چهارم آن سرمایه نیاز دارد. هیچ کشوری در دنیا وجود ندارد که در آن تعداد زیادی از لکوموتیوها خارج از گردش باشد. این کار غیراقتصادی بوده و منشأ ضرر است. متاسفانه به این موضوع در کشور توجهی نمی‌شود.

لطفی ضمن ارائه پیشنهاد برای توسعه ناوگان لکوموتیوهای بخش‌خصوصی گفت: ابتدا باید تعداد لکوموتیوهای موجود را به خوبی نگهداری کرده و بعد سراغ لکوموتیوهای خارج از گردش برویم و آنها را با نگهداری و تعمیر به شبکه بازگردانیم. این کار بهتر از خرید لکوموتیوهای جدید بوده، ولی خرید لکوموتیو جدید نیز نباید متوقف شود، زیرا این مسیر زمان‌بر است. با نرخ فعلی اجاره لکوموتیو شرکت‌ها نمی‌توانند از پس هزینه‌های خرید لکوموتیو (به طور متوسط 50 تا 70 میلیارد تومان) و هزینه‌های بازسازی و تعمیرات اساسی (به طور متوسط 10 تا 20میلیارد تومان) برآیند.

وی در پاسخ به اینکه دلیل عدم واگذاری لکوموتیوهای متعلق به راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران به بخش‌خصوصی چیست، گفت: در چهار تا پنج سال گذشته هیچ اقدامی در این زمینه صورت نگرفته است. استدلال دولت این است که در بخش‌خصوصی شرکت‌های توانمندی وجود ندارد که 400 دستگاه لکوموتیو دولتی را به آنها واگذار کنیم، اما واقعیت این است که اراده‌ای برای این موضوع وجود ندارد. اگر این اراده وجود داشت باید به طور متوسط در سال 40 تا 50 لکوموتیو به بخش‌خصوصی واگذار می‌شد. با این اقدام هم سرمایه‌های کشور جذب این کار می‌شد و هم رقابت بخش دولتی و خصوصی عادلانه‌تر می‌شد. از طرف دیگر راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران نیز از هزینه‌های هنگفت نگهداری و تعمیر معاف می‌شد.

 

اخبار مرتبط