شهروندان تهرانی تقریبا در غالب محله‌ها، کوچه‌ها و خیابان‌ها، در طول ماه و سال شاهد پروژه‌هایی هستند که توسط مدیریت شهری مدام انجام می‌شود و شکل آن معمولا در یک یا همه اشکال «جدول‌گذاری کنار خیابان، سنگ‌فرش کردن، ایجاد دوربرگردان و حذف چراغ قرمز از تقاطع یا برعکس، تغییر چهار‌راه به میدان یا برعکس، مسدود کردن مسیر دوربرگردان یا برعکس، عملیات آسفالت معبر و کنده‌کاری دوباره و باز پخش آسفالت» خلاصه می‌شود. این نوع پروژه‌ها که شهرداری برای آنها در ۲۲ منطقه شهر و بیش از ۳۵۰ محله مدام «هزینه» می‌کند، ظاهری «کم‌مقیاس و کم‌هزینه» دارد و در عین حال محتوای عمرانی پروژه «همسو با وعده مدیران فعلی شهرداری مبنی بر تغییر ریل از ابرپروژه‌‌های غیرضرور به پروژه‌های خرد محله‌ای ضروری» است. اتفاقا از این منظر، ادامه این نوع پروژه‌ها بعضا از سوی برخی مدیران در برخی مناطق پایتخت مورد اصرار و در نتیجه، تکرار قرار می‌گیرد.  اما واقعیت آن است که برخی از همین پروژه‌ها، «بدون مطالعه اقتصادی، اجتماعی و شهری» و احتمالا براساس سلیقه افراد، تعریف و اجرایی می‌شود. این اتفاقات عمرانی چون که مبنای دقیق و حساب شده ندارد به فاصله کوتاهی بعد از تکمیل و افتتاح در محله، مجددا با بیل و کلنگ تخریب می‌شود و پروژه‌‌ای دیگر در خلاف جهت اولی به اجرا درمی‌آید.  اواسط سال گذشته در یکی از خیابان‌های محلی یکی از مناطق شمال شهر، پروژه‌‌ای برای ایجاد بلوار پیاده در میانه خیابان به‌اجرا درآمد. ماحصل پروژه آن شد که در میانه خیابان،‌ پهنه کوچکی از فضای سنگ‌فرش شده حاوی درخت به‌وجود آمد و نمای مناسبی در خیابان شکل گرفت. اما ابتدای امسال همه آن سنگ‌فرش‌ها جمع شد و دوباره چهره خیابان - آن‌هم در شرایطی که فعالیت‌های فیزیکی و عمرانی به‌خاطر کرونا باید تا حد امکان محدود شود- حالت کارگاهی پیدا کرد. هزینه‌ای که در نهایت به‌واسطه این نوع پروژه‌های مبهم و فاقد مطالعه، از جیب شهروندان توسط شهرداری انجام می‌شود در مسیر تحقق وعده «توسعه محله‌ها با پروژه‌های محله‌ای» نیست، بلکه در ادامه همان رویکرد «مصرف بی‌هدف منابع محدود شهر» قابل تحلیل است.

یک سرپرست خانوار برای انجام عملیات بازسازی در خانه خود، قبل از هر نوع هزینه و شروع کار، ابتدا نسبت به «تشخیص درباره فوریت نیاز به بازسازی»، نوع بازسازی، مصالح و تجهیزات موردنیاز بازسازی، تحقیقات می‌کند. شهروندان برای هزینه‌کردن پول خود طوری عمل می‌کنند که یک کار را دوبار در جهت تخریب اولی انجام ندهند. بنابراین نمایندگان شهروندان در شهر حتما باید دقت مضاعف و بیشتر از شهروندان در مصرف منابعی که از جیب شهروندان به امانت دست‌شان سپرده شده (بودجه شهر) است، به خرج دهند تا پول‌های مردم درست خرج شود.