مروارید مرکز شهر!

سیما کاظمی

کافه دیاموند

سمیه

اینجا هم از اون کافه‌هاست! از اون‌هایی که هرجا سرچ کنی جزو دو سه تای اول است و کلی از آن تعریف می‌کنند. من هم دوبار رفتم و از دم درش برگشتم! چون همیشه گفتن کاملا پره و یک ساعت باید منتظر بمونی و شماره بدید که بهتون زنگ بزنیم و خب هربار من کلا یک ساعت وقت داشتم چیزی بخورم و برگردم و در نتیجه رفتم جای دیگه. اما خب از بیرون هم انقدر قشنگ بوده که تو دلم مونده بود.

این بار مهمان خارجی داشتم و دوست داشتم ببرم‌شون توی یک فضای قشنگ که حالا دور هم نباشه و رفتیم دیاموند و همون هم شد و گفتن باید یک ساعت بشینیم و این‌بار نشستیم و گل گفتیم و گل شنفتیم تا نوبت‌مون شد و رفتیم تو حیاطش نشستیم. نسبتا قشنگ بود (در مقایسه با کافه تهرون که خیلی خوشگله خب باید هم به اینجا گفت نسبتا) منو رو که آوردن دیگه شوکه شدم، این همه فضای خوشگل ایرونی یهو منو خیلی خارجی! جوری که هیچ چیز ایرانی نداشت و ما مقداری پنچر شدیم البته لزومی هم نداشت حتما داشته باشه اما خب آدم همش با کافه تهرون مقایسه می‌کنه و بعد می‌گه خب تازه اسم اینجا هم قشنگ نیست!

بالاخره ما سالاد سزار سفارش دادیم که خوب بود و تو ظرف نسبتا کوچکی سرو شد. سرعت آوردن غذاها عالی بود و خیلی تند کار می‌کردن و خوش اخلاق بودن.سفارش بعدی‌مون پنینی رست بیف بود که اون هم خوش حجم و خوشمزه بود، اما ما همه‌اش رو نخوردیم (سه نفر بودیم). و غذای بعدی‌مون پاستا پستو بود که از بس خوشمزه بود یکی دیگه هم بعد اینکه تموم شد ازش سفارش دادیم و حسابی چسبید.برای نوشیدنی هم از خودشون همفکری خواستیم و یه چیز شیرین سفارش دادیم که تخم شربتی و خاکشیر داشت و اصلا شیرین نبود! غذا خوردیم و گفت‌وگو کردیم در آخر یک آقای بسیار مودب ازمون خواست میز رو تحویل بدیم؛ زیرا دیگران بیرون منتظر هستن و انقدر خوب گفت ما سریع پاشدیم رفتیم خودمون دم صندوق حساب کردیم و رفتیم. دمشون هم گرم.