منحصر در نداشتن ستاره!

سیما کاظمی

  مونحاصیر (منحصر)

استانبول

این رستوران تو خیابون استقلال (همون خیابون معروف استانبول) قرار داره. دم در یه خانوم فارسی زبان مدام شما رو دعوت می‌کنن داخل و کلی تشویق‌تون می‌کنن که بفرمایید و بخورید و اسراف نکنید! بسته به نوع سفارش شما، ممکنه راهنمایی‌تون کنن طبقه‌ بالا که یه سالن بزرگ با فضای جالب و سقف متحرک و دکوراسیون متفاوته. داستان ما این‌طور بود که یه خانومی که از قضا خیلی هم جوان بود دم در رستوران از همه دعوت می‌کرد که بیان داخل و لذت ببرن از فضا و غذای اینجا؛ نمی‌دونم چرا دوست ندارم ببینم هموطن‌هام تو همچین کشورهایی همچین کارهایی بکنن که البته کار هیچ‌وقت عار نبوده، اما شان‌شون رو بالاتر می‌بینم.

ما رو با سرزندگی تمام برد بالا و سپرد به یه همکار دیگه‌اش و رفت پایین دوباره و مشغول به همون کار خودش شد.

زمانی که ما رفتیم هوا خیلی گرم بود و آفتاب هم به بخش‌هایی از سالن می‌زد و حسابی حوصله سر می‌برد و در نتیجه با این تفاسیر تو تراس نمی‌شد نشست. داخل هم قسمت میزهای کوچیک روبه‌روی بار بود و به شدت گرم! (می‌گم میزهای کوچیک زیرا یه قسمت وی‌آی‌پی و مبله هم داشت) ولی چاره‌ای نبود و نشستیم همون‌جا. اینجا از اولین لحظه‌ای که وارد شدیم و نشستیم یک گارسونی هی می‌رفت و می‌اومد ما رو‌ نگاه می‌کرد، یکی نمی‌دونست و اونجا هم نبود فکر می‌کرد خیلی رستوران پره که چشم دوخته به ما که بخوریم و پاشیم و جا رو برای منتظران در صف باز کنیم!

منوشون هزار جور غذای ترکی و ... داشت که ما له‌معجون و دنر سفارش دادیم. دنر پرسی ۲۵ لیر بود و له معجون ۱۷ لیر.

دنر رو که من نخوردم و نظری نمی‌دم (واقعا حاضر نیستم تست هم بکنم این‌قدر که خوشم نمی‌آد از مزه‌ی دنر)؛ اما له‌معجون مزه‌اش معمولی بود، خیلی نچسبید بهم. عموما تو فودکورت‌ها ارزون‌ترش رو به شکل خوشمزه‌تر می‌خوریم و اینجا یحتمل پول گرمایی که خوردیم رو هم دادیم.

حالا پرس له‌معجون اینجا شامل دو عدد له‌معجون و یک ظرف کوچیک سالاد بود که به درد آداب خوردن له‌معجون می‌خوره. له‌معجون رو یه جور نون در نظر بگیرید که روش مثل پیتزا مواد گوشتی هست، حالا سالاد رو می‌ریزن وسطش و لقمه می‌کنن و با دست می‌خورن(اصلش لحم، یعنی گوشت و عجین یعنی خمیره که تو تلفظ ترکی به شکل له‌معجون دراومده). بگذریم ولی گویا آدم هر جایی دید از دم در به شدت بهش احترام می‌زارن مخصوصا تو مناطق توریستی باید بدونه که یه خبرایی توش هست!

کلا سعی کنید محله‌های بومی‌نشین و نه توریستی شام و ناهار میل کنید. به دو دلیل یکی اینکه خودشون خوب و بد غذاهاشون رو می‌دونن و می‌دونن نمی‌شه غذای بد به اهالی خودشون فروخت و دوما گرون نیست.

خلاصه من که تا قبل این تو «استقلال» غذا نمی‌خوردم بعد این هم قصد ندارم بخورم.