سبقت از بخش خصوصی

علیرضا دهقان نیری استاد علوم ارتباطات صدا و سیمای ایران به‌صورت رسمی یک تلویزیون تولید‌کننده که در اختیار بخش عمومی است تعریف شده؛ در صورتی که به این صورت نیست، به این دلیل که این سازمان دستگاه‌ها و شبکه‌های زیادی دارد. این شبکه‌ها کارکردهای متفاوت دارند و از یکدیگر تفکیک نمی‌شوند. به‌عنوان مثال این‌طور نیست که شبکه‌های دیگر با وجود شبکه خاص ورزشی یا فرهنگی به این حوزه ورود نکنند.

از طرف دیگر صدا و سیمای ایران یک دستگاه عریض و طویل با کارکنان زیاد است و می‌خواهد تمام شبکه‌ها را تحت حمایت مالی قرار دهد و طبیعی است که دولت از پس این هزینه‌ها برنمی‌آید که حتی اگر بتواند این هزینه را هم تامین کند پرداخت آن معقول نیست؛ چراکه چقدر باید از بیت‌المال برای این دستگاه عریض و طویل هزینه کرد. حاصل این امر این می‌شود که صدا و سیما با سرعتی تند‌تر از شبکه‌های خصوصی به سمت بازار و کسب درآمد از طرق مختلف می‌رود. در صورتی که مدام از حمایت از کالای داخلی و تولید صحبت می‌شود تبلیغاتی پخش می‌شود که به هیچ وجه با این شعارها جور در نمی‌آید. باید به این نکته نیز توجه کرد که این دستگاه چاره‌ای جز تبلیغات گسترده به انواع مختلف ندارد و برای تامین هزینه‌هایش مجبور به تبلیغات گسترده است. تبلیغات در تلویزیون که قبلا بوده و الان تشدید شده چندین بار در طول روز پخش می‌شود؛ با این حال با وجود شدت تبلیغات، هجوم تبلیغات و درآمد گزاف باز هم کفاف هزینه‌ها را نمی‌دهد که باعث شده سازمان به شکل‌های ستاره مربع و قرعه‌کشی ارسال پیامک به فلان شماره روی بیاورند. این درآمدهای زیاد برای حفظ این دستگاه لازم است. صدا‌و‌سیما مجبور به روی آوردن به شیوه‌های جدید تبلیغ است تا بتواند هزینه کارکنان زیاد، شبکه‌های زیاد و دستگاه گسترده خود را تامین کند. پرداخت کل هزینه صدا‌و‌سیما توسط دولت به دلیل اینکه این سازمان ارگانی دولتی است منطقی و معقول نیست.