آسیب‌شناسی اجرای اپرا در ایران

لوریس چکناواریان موسیقی‌دان و آهنگساز اپرا کامل‌ترین فرم موسیقی است و کامل‌ترین هنر هم به حساب می‌آید چرا که همه چیز همچون ارکستر، خواننده، کارگردانی، بازی و...درآن وجود دارد. بعد از آن به فاصله خیلی زیاد فیلم است. پیش از انقلاب مردم علاقه زیادی به اپرا داشتند اما حالا هر کس هرچیزی می‌خواند و اسم کارش را می‌گذارد اپرا.ما باید این را بدانیم که موسیقی کلاسیک علم است و خوشبختانه در سال‌های اخیر جوانان به اپرا اقبال نشان داده‌اند و من از این بابت خوشحالم. یک موزیسین باید از هفت سالگی تمرین کند که مثلا در ۳۰ سالگی به بلوغ برسد. باید آموزش درست ببینیم که در ۳۰ سال آینده نتیجه‌اش را بگیریم. اگر از امروز شروع کنیم و رهبر خارجی بیاوریم و نوازندگان خارجی را هم بیاوریم و نوازندگانمان را از امروز به شکلی صحیح آموزش دهیم؛ شاید ۳۰ سال دیگر ارکستری در رده‌ درجه یک جهانی داشته باشیم. ما باید اپراهای مشهور جهانی را با کار خود مقایسه کنیم تا تفاوت استاندارد‌ها را متوجه شویم. هر کس در هر شرایطی نمی‌تواند اپرا بخواند.حضور در یک ارکستر به‌عنوان رهبر برای من دیگر کار راحتی به حساب نمی‌آید ضمن اینکه اگر قبول کنم که رهبر ارکستری باشم حتما باید بودجه زیادی برای آن تدارک دیده شود.

متاسفانه ما هنوز در کشورمان آن قدر نوازنده قدرتمند نداریم که بتوانند از پس اپراهای سنگین برآیند و به همین دلیل باید از نوازندگان خارجی استفاده کنیم.من به همین خاطر چند سال پیش برای اجرای اپرای «رستم و سهراب» در تالار وحدت از نوازندگان خارجی دعوت کردم.قصد داشتم اپرای «مولانا»، «رستم و سهراب»، «ضحاک» و «خودکشی صادق هدایت» را هم روی صحنه ببرم ولی به‌دلیل هزینه زیاد حضور نوازندگان خارجی در ایران این اتفاق امکان‌پذیر نیست اما امیدوارم روزی شرایط فراهم شود که بتوانیم با ارکسترهای خارجی این آثار را اجرا کنیم. اپرای «پردیس و پریسا» اثر لوریس چکناواریان توسط گروه اپرای «آیو» دوشنبه و سه‌شنبه (۱۵ و ۱۶ بهمن‌ماه) در تالار وحدت تهران روی صحنه می‌رود.