ریسک تکرار رکود در آرژانتین

ژان پل راثبن «ژان پل راثبن»، اقتصاددان متخصص در بازارهای نوظهور آمریکای جنوبی و مرکزی است که به بررسی وضعیت نگران‌کننده اقتصاد آرژانتین پرداخته است. یکی از اهداف دولت اصلاح‌گرای مائوریسیو ماکری اقدام در راستای پاکسازی آلودگی اقتصادی برجای مانده از ۱۲ سال حکمرانی فساد مالی با مرکزیت خانواده کرشنر است. سال‌هایی که نه تنها کمترین توجهی به شناسایی ریشه‌های رکود بزرگ سال ۲۰۰۰ میلادی نشد، بلکه گامی در راستای ترمیم ساختار اقتصاد زنگار بسته و ناکارآمد آرژانتین برداشته نشد.

کسری‌های دوقلو: کسری حساب جاری آرژانتین در پایان سال ۲۰۱۷ میلادی به بیش از ۸/ ۴ درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور رسید. همزمان، کسری بودجه این کشور نیز حدود ۹/ ۳ درصد تولید ناخالص داخلی را تشکیل می‌دهد. در ماه‌های ابتدایی دوره ریاست‌جمهوری ماکری، سرمایه‌گذاران آرژانتینی چند دهه بدبینی به سیاستمداران را کنار گذاشتند. بازگشت اعتماد منجر به افزایش سرمایه ورودی به بازارها شد و بدهی‌های سنگین دولت را به مرور کاهش می‌داد؛ اما نوسانات ارزی در ماه‌های اخیر جریان خروج سرمایه را جایگزین روند سابق کرد. بی‌اعتمادی به پزو و پناه مجدد به ارزهای خارجی نوسانات را تا حدی تشدید کرد که بانک مرکزی ناچار به ثبت نرخ بهره ۶۰ درصدی برای مقابله با بحران ارزی و تورم فزاینده شد.

تردید تسویه بدهی: نگرانی‌های کهنه درخصوص حجم کسری‌های دوقلو با تکرار خاطره ناخوشایند استقراض از صندوق بین‌المللی پول دوچندان شده است. نزدیک شدن به تاریخ سررسید اعتبارات قرضی کوتاه‌مدت بازارهای بوئنس‌آیرس را در حالت آماده باش قرار داده بود. انتشار خبر درخواست ماکری از IMF برای تخصیص خط اعتباری ۵۰ میلیارد دلاری به‌عنوان بسته نجات از بحران ارزی، آماده باش را به هراس فراگیر تبدیل کرد. به این ترتیب، پزو بیش از پیش در برابر دلار تضعیف شد و سرمایه بیشتری از مرزهای آرژانتین بیرون رفت. حتی زمانی که درخواست افزایش خط اعتباری با موافقت صندوق به ۱/ ۵۷ میلیارد دلار رسید نیز نگرانی از بدهی‌های تلنبار شده واکنش منفی عمومی را در رویه بازارهای این کشور محرز کرد.