میزبانی به سبک فرنگی!

کافه دیاموند

سمیه

اینجا هم از اون کافه‌هاست! از اون‌هایی که هر جا سرچ کنی جزو دو سه تای اول میاد و کلی تعریفش می‌کنن و اینها. من هم دوبار رفتم و از دم درش برگشتم! چون همیشه گفتن کاملا پره و یک ساعت باید منتظر بمونی و شماره بدید که بهتون زنگ بزنیم و خب هر بار من کلا یک ساعت وقت داشتم چیزی بخورم و برگردم و در نتیجه رفتم جای دیگه. اما این بار مهمان خارجی داشتم و دوست داشتم ببرم شون توی یک فضای قشنگ که حالا دور هم نباشه و رفتیم دیاموند و تو حیاطش نشستیم. نسبتا قشنگ بود (در مقایسه با کافه تهرون که خیلی خوشگله خب باید هم به اینجا گفت نسبتا) منو رو که آوردن دیگه شوکه شدم، این همه فضای خوشگل ایرونی یهو منو خیلی خارجی! جوری که هیچ چیز ایرانی نداشت و ما مقداری پنچر شدیم البته لزومی هم نداشت حتما داشته باشه اما خب آدم همش با کافه تهرون مقایسه می‌کنه و بعد می‌گه خب تازه اسم اینجا هم قشنگ نیست! بالاخره ما سالاد سزار سفارش دادیم که خوب بود و تو ظرف نسبتا کوچیکی سرو شد. سرعت آوردن غذاها عالی بود و خیلی تند و تند کار می‌کردن و خوش‌اخلاق بودن. سفارش بعدی‌مون پنینی رست‌بیف بود که اون هم خوش‌حجم و خوشمزه بود، اما ما همه‌اش رو نخوردیم. غذای بعدی‌مون پاستا پستو بود که از بس خوشمزه بود که یکی دیگه هم بعد اینکه تموم شد ازش سفارش دادیم و حسابی چسبید. برای نوشیدنی هم از خودشون همفکری خواستیم و یه چیز شیرین سفارش دادیم که تخم شربتی و خاکشیر داشت و اصلا شیرین نبود! غذا خوردیم و گفت‌وگو کردیم در آخر یک آقای بسیار مودب ازمون خواست میز رو تحویل بدیم؛ زیرا دیگران بیرون منتظر هستن و آن قدر خوب گفت ما سریع پاشدیم رفتیم خودمون دم صندوق حساب کردیم و رفتیم.