بی‌تفاوتی مردم نسبت به همدیگر از جمله مسائل و دغدغه‌های این روزهای آنها شده است. به‌طوری‌که یکی از اولین مشکلات زندگی در پایتخت از دیدگاه شهروندان آن، همین بی‌تفاوتی مردم نسبت به یکدیگر است. مدیریت شهری که تلاش دارد در دوره جدید تغییر جدی در کیفیت زندگی شهروندان تهرانی ایجاد کند به تازگی پیمایشی از مردمان این شهر به عمل آورده است. نتایج این پیمایش دغدغه‌های اصلی شهروندان برای فاصله گرفتن سطح زندگی در این شهر از کیفیت بالا را منعکس کرده است. جزئیات این پیمایش نشان می‌دهد بی‌تفاوتی مردم نسبت به یکدیگر، جمعیت زیاد، آسیب‌پذیری در برابر زلزله، جرم و جنایت، ناامنی هنگام تردد در معابر از جمله مهم‌ترین مشکلات شهروندان برای زندگی در شهر تهران است. البته همه مشکلات به همین چند مورد ختم نمی‌شود. مردم این شهر، کمبود وسایل حمل‌ونقل عمومی، کمبود امکانات تفریحی و ورزشی، آلودگی هوا، ترافیک و فاصله طبقانی میان شمال و جنوب را از دیگر چالش‌های مهم سکونت در پایتخت عنوان می‌کنند. به گفته دست‌اندرکاران تهیه این بررسی، در تدوین چارچوب‌های این پیمایش، نخبگان به تعیین ۸ عامل در آینده‌نگاری شهر تهران اشاره کردند. ۴ عامل قطعی برشمرده شده از منظر آنان شامل افزایش سالخوردگی، افزایش حضور اجتماعی زنان، تداوم خشکسالی و افزایش تنوع سبک زندگی است و ۴ عاملی که با عدم قطعیت از آن صحبت کردند پیچیدگی شرایط سیاسی کشور، توازن توسعه در کشور، سطح روابط بین‌المللی و سرمایه‌گذاری خارجی عنوان شده است. اما در میان تمامی این چالش‌ها، بی‌تفاوتی مردم نسبت به یکدیگر مشکلی است که می‌تواند سایر شرایط زندگی در شهر تهران را نیز تحت‌تاثیر قرار دهد. از دیدگاه جامعه‌شناسان، بی‌تفاوتی اجتماعی، حالتی است که در آن، مردم یک جامعه نسبت به سرنوشت اجتماعی خود و دیگر افراد جامعه بی‌تفاوت باشند. از منظر آسیب‌شناختی، بی‌تفاوتی در جامعه نوعی بیماری اجتماعی شناخته می‌شود، همان‌گونه که در نقطه مقابل آن، هرگونه اعتنای اجتماعی و نوع دوستی در حیات فردی و اجتماعی، نشانه پویایی و سلامت اجتماعی است. چنین پدیده‌ای در جامعه با سابقه فرهنگی کهن بسیار می‌تواند نگران‌کننده باشد چه آنکه این نوع بی‌تفاوتی نه ریشه در آموزه‌های مذهب ما دارد نه ریشه در فرهنگ ملی‌مان. صرف نظر از آنکه چه عاملی سبب ایجاد این بی‌تفاوتی شده است ادامه این روند می‌تواند نگران‌کننده باشد؛ چراکه در جامعه‌ای که تک‌تک افراد به جامعه احساس پیوستگی داشته و خود را در قبال سرنوشت هم مسوول می‌دانند؛ ضمن آنکه جامعه‌ای شادتر، پر انرژی‌تر و اخلاق‌گراتر خواهیم داشت، رشد و پیشرفت همه‌جانبه آن با شتاب بیشتری رخ می‌دهد.