مهدی سرلک

کارشناس بازار فولاد و مواد اولیه

همیشه و در همه جای دنیا تشکل‌های صنعتی یا عمومی در راه اعتلای اعضا و همصنفان خود عمل می‌کنند. این موضوع مهمی است که مسوولان اصناف یا انجمن‌ها هم عادلانه تصمیم بگیرند و هم عالمانه. چنین فرآیندی نیازمند به‌کار بردن زمان مناسب، آشنایی کامل با مشکلات اعضا و همینطور پیگیری مداوم است که امیدواریم در کشور ما نیز شرایط به همین منوال باشد. در همین خصوص در تاریخ ۲۶ خرداد ماه ۱۳۹۴ در ضمیمه روزنامه «دنیای اقتصاد» صحبت‌هایی از قول رئیس محترم انجمن تولید‌کنندگان فولاد ایران به چاپ رسیده که موجب تعجب بسیاری از تولید‌کنندگان فولاد نهایی (میلگرد و محصولات ساختمانی دیگر) شده است. انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران تشکلی است که در برابر تمام فولادسازان ایرانی مسوول است و باید در جهت رفع مشکلات این صنعت صادقانه و بدون در نظر گرفتن منفعت گروهی خاص و به‌طور موثر تلاش کند. رئیس محترم انجمن تولید‌کنندگان فولاد ایران در این مصاحبه از فعالیت در راستای افزایش تعرفه بر فولادهای وارداتی سخن گفته و اشاره می‌کند که طرح مورد نظر ایشان (انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران ) بر این اساس است:

«۴۰ درصد تعرفه برای محصولات فولادی تخت و ۳۰ درصد برای میلگرد و ۲۵ درصد برای شمش و.... »

طرح وضع تعرفه ۴۰ درصد بر واردات محصولات تخت که محصول میانی محسوب می‌شود و ۳۰ درصد برای میلگرد و تیرآهن که به معنای واقعی محصول نهایی هستند و توسط مصرف کننده نهایی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند کمی تامل برانگیز است. آیا تولید و صادرات میلگرد در دنیا بیشتر است یا ورق؟ تولید بیش از ۸ میلیون تن میلگرد و ۵/ ۱ میلیون تن ورق در منطقه خاورمیانه (به‌جز ایران ) نشان‌دهنده سختی کار برای خیل کارخانجات تولید‌کننده میلگرد و تیر آهن داخلی در مقایسه با تولید‌کنندگان ورق نیست؟ آیا ۳۰ درصد تعرفه روی واردات میلگرد و تیرآهن می‌تواند خیل انبوه کارخانجات تعطیل شده یا در حال تعطیل شدن کشور را نجات دهد؟ به‌نظر می‌رسد چنین پیشنهادی باید با نگاه واقعی‌تر و در نظر گرفتن تمام کارخانجات فولاد کشور بیان شود و شاید تعرفه بیش از صد در صد برای جلوگیری از واردات محصولات فولادی به کشور تنها راهی است که بخشی از مشکلات تولید‌کنندگان را التیام خواهد بخشید، زیرا محصولاتی که با قیمت پایین‌تر از محصولات داخلی کشور عرضه شود، به‌طور حتم از کیفیت ناچیزی برخوردارند (در فولاد ایران تولید‌کنندگان از سنگ‌آهنی استفاده می‌کنند که با وجود کاهش قیمت‌های جهانی باز هم ارزانتر از سنگ‌آهن مصرفی در دنیا است و همچنین گاز و دیگر انرژی‌ها نیز با قیمت بسیار کمتری از سایر فولادسازان جهان در اختیار تولید‌کنندگان ایران قرار می‌گیرد و دستمزد نیز در ایران پایین‌تر از سایر تولید‌کنندگان بزرگ دنیاست.)