درآمد حاصل از صادرات سنگ‌آهن موجب رشد و توسعه بخش معدن و صنایع فولاد کشور می‌شود.به گزارش «پایگاه خبری بورس کالای ایران»، محمد برقی، مدیر بازرگانی شرکت معدنی و صنعتی چادرملو تصریح کرد: اتفاقا باید مشوق‌هایی برای تولیدکنندگان و صادرکنندگان سنگ‌آهن در نظر گرفت تا تولیدات مازاد بر نیاز داخل را صادرکنند.

وی در ادامه این گفت‌وگو افزود: در حال حاضر شرایط حاکم در بخش معدنی کشور، شرایط مطلوبی نیست. مشکلات تامین مالی، نبود تجهیزات و عدم برخورداری از تکنولوژی‌های نوین در امر معدنکاری، هزینه‌های بالای انرژی و از همه مهمتر هزینه‌های سنگین حمل‌و‌نقل، چند سالی است که فعالان سنگ‌آهن را دچار مشکل کرده است، شاهد این گفته هم تعطیلی بیش از ۸۰ درصد معادن سنگ‌آهن است، به عبارتی به غیر از معادن بزرگی چون چادرملو، گل‌گهر، بافق و سنگان بخش اعظم معادن تعطیل شده‌اند و بر اساس آخرین گزارش انجمن سنگ‌آهن از ۱۵۶ معدن فعال ثبت شده در بهار ۹۲ تنها ۱۹ معدن فعالند؛یعنی تعطیلی ۸۴ درصد معادن فعال سنگ‌آهن و کاهش ۳۵ درصدی تولید.برقی گفت: باوجود این شرایط در حال حاضر میزان تولید سنگ‌آهن در کشور بیش از نیاز واحد‌های فرآوری است، بنابر این دولت باید شرایط مساعد و تسهیلات تشویقی برای صادرات این محصول فراهم کند، نه اینکه مانع ایجاد کند.وی گفت: متاسفانه برخی سنگ‌آهن دانه‌بندی شده را محصول خام عنوان می‌کنند در حالی که سنگ‌آهن استخراج شده از معادن پس از عملیات فرآوری در کارخانجات، تبدیل به سنگ‌آهن دانه بندی شده می‌شود و دیگر خام نیست چون ارزش افزوده ایجاد شده است و همین محصولی است که صادر می‌شود. از طرفی راه پیشگیری از صادرات سنگ‌آهن یا هر محصول دیگری ممانعت از صادرات نیست بلکه باید زمینه ایجاد واحد‌های پایین دستی را فراهم کرد که متاسفانه این اتفاق کمتر رخ می‌دهد و دلیل آن هم عدم حمایت تصمیم گیرندگان دولتی و موانع بسیار برای سرمایه‌گذاران بخش خصوصی است.برقی یادآوری کرد: چادرملو در سخت ترین شرایط تحریم‌ها توانست با سرمایه‌گذاری ۴۴ هزار میلیارد ریالی خود زنجیره فولاد را از معدن تا نورد تکمیل کند و محصولات خود را با بالاترین ارزش افزوده به بازار عرضه کند. بدیهی است بخشی از هزینه‌های ارزی خرید تجهیزات و ماشین‌آلات از محل صادرات سنگ‌آهن دانه بندی شده مازاد برمصرف داخلی تامین شده است.وی گفت: سنگ‌آهن دانه‌بندی تنها در واحد‌های ذوب کوره بلند استفاده می‌شود و باید دارای عیار خاص باشد که در ایران تنها ذوب‌آهن اصفهان از دانه‌بندی استفاده می‌کند و سایر کارخانجات فولاد که دارای کوره‌های قوس الکتریکی هستند نمی‌توانند از دانه‌بندی استفاده کنند بلکه مواد اولیه آنها آهن اسفنجی است، بر اساس آخرین آمارها اکنون میزان تولید سنگ‌آهن دانه‌بندی ۸ میلیون تن بیش از نیاز داخلی است.مدیر بازرگانی شرکت معدنی و صنعتی چادرملو افزود: سرمایه‌گذاری برای ایجاد واحدهای بالادستی فولاد بسیار سنگین و بازگشت سرمایه زمانبر است، بنابر این کمتر سرمایه‌گذاری تمایل به هزینه کردن در این زمینه دارد مگر با اعطای تسهیلات مناسب.

از طرفی وجود مشکلاتی در قوانین معدن به ویژه موضوع اخذ بهره مالکانه، کمبود منابع مالی، نقص قوانین و بوروکراسی در مقابل سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی، افزایش سالانه قیمت حامل‌های انرژی و حمل‌ونقل‌، کم‌توجهی به نقش بخش خصوصی در نیل به اهداف توسعه، تصمیم‌گیری‌های لحظه‌ای و وضع ضوابط خلق الساعه و نبود سیاست‌های حمایتی از فعالان معدنی و صنایع وابسته در مواجهه با کاهش قیمت‌ها ناشی از تحولات اقتصادی جهان را می‌توان از مهم‌ترین‌ موانعی دانست که بخش خصوصی را از سرمایه‌گذاری در این صنعت می‌راند.وی تاکید کرد: مسوولان به‌جای ایجاد مانع در راه صادرات، بهتر است تدابیری برای بازگشت سرمایه و سود حاصل از صادرات در جهت ایجاد و توسعه واحدهای فرآوری و تکمیل‌کننده زنجیره تولید بیندیشیم.مدیر بازرگانی چادرملو تصریح کرد: رشد نا‌متوازن صنایع فولادی هم از دیگر چالش‌های توسعه است که باید اصلاح شود، برای اینکه مواد اولیه واحدهای فولادی تامین شود باید سنگ‌آهن چند مرحله فرآوری شود. ابتدا به کنسانتره، سپس گندله و بعد از آن به آهن اسفنجی تبدیل شود تا فولاد سازان بتوانند از آن برای تولید شمش فولادی استفاده کنند، اما کمتر سرمایه‌گذاری به‌دنبال کارخانه تولید کنسانتره، گندله و آهن اسفنجی است ولی تعداد و ظرفیت واحدهای نورد که سرمایه اندک و بازدهی بیشتری دارد، دو برابر ظرفیت تولید فولاد کشور است.وی افزود: برآوردهای جمعیتی مرکز آمار ایران نشان می‌دهد، جمعیت ایران در سال ۱۴۰۴ به رقم ۸۵ میلیون نفر می‌رسد و با توجه به سرانه مصرف فولاد در کشور اگر در بهترین شرایط به حدود ۲۸۰ کیلو برسد، میزان مصرف داخلی فولاد در سال۱۴۰۴ به حدود۲۴ میلیون تن خواهد رسید، پس برای تحقق تولید تا مرز ۵۵ میلیون تن فولاد که در افق ۱۴۰۴ پیش بینی شده است باید به‌دنبال بازار‌های جهانی و از طرفی توسعه واحدهای فرآوری باشیم که در شرایط فعلی امیدی به تامین سرمایه از منابع داخلی نیست.