این مطالعه که در مجله Environmental Science & Technology منتشر شد، یک رویکرد ارزیابی چرخه حیات (LCA) را برای مقایسه اثرات زیست‌‌محیطی محصولات پلاستیکی با جایگزین‌‌های غیر‌پلاستیکی در انواع کاربردهای صنعتی که به مصرف جهانی پلاستیک کمک می‌کنند، انجام داد که شامل بسته‌‌بندی، ساخت‌‌و‌‌ساز، خودرو، منسوجات و کالاهای بادوام مصرف‌کننده است.

نتایج آن نشان می‌دهد که در ۱۵ مورد از ۱۶ کاربرد مورد بررسی، محصول پلاستیکی منجر به انتشار گازهای گلخانه‌‌ای کمتری نسبت به جایگزین آن شده است. برخی از محصولات ظاهرا منجر به کاهش ۹۰‌درصد در طول چرخه عمر محصول شدند، در حالی که برخی دیگر انتشار گازهای گلخانه‌‌ای را ۱۰درصد کاهش دادند.

حتی زمانی که تمرکز به انتشار مستقیم چرخه زندگی محدود می‌شود، طبق گزارش‌‌ها، پلاستیک‌ها در ۹ مورد از ۱۴ کاربرد دارای مزیت بودند. در مقایسه با جایگزین‌‌هایی مانند شیشه یا فلز، طیفی از عوامل در کاهش اثرات زیست‌‌محیطی پلاستیک‌ها، از جمله میزان کمتر انرژی در فرآیند تولید و بازده وزنی پلاستیک‌ها، نقش داشتند.

همچنین گفته می‌شود که تولید، حمل‌‌و‌‌نقل و سایر فرآیندهای بالادستی در ۱۰ مورد از ۱۶ کاربرد، به دلیل میزان انرژی کمتر و وزن سبک‌‌تر، بیشترین بهره را از پلاستیک می‌‌برند.

این مطالعه توضیح می‌دهد که تاثیرات غیرمستقیم پیچیده، از سیستم‌های پس‌‌زمینه اطراف پلاستیک‌ها ناشی می‌شود یعنی تولید کالای مشابه پلاستیک تاثیرات پیچیده و بیشتری بر محیط‌زیست و تولید گازهای گلخانه‌‌ای دارد. به عنوان مثال، تصور می‌شود که کاربردهایی مانند عایق‌‌سازی و مخازن سوخت خودروهای هیبریدی منجر به اثراتی می‌‌شوند که از انتشار گازهای گلخانه‌‌ای به جای تولید مستقیم پلاستیک‌ها پیشی می‌گیرد.

علاوه بر این، بسته‌‌بندی پلاستیکی به عنوان وسیله‌‌ای برای حفظ مواد غذایی مورد استفاده قرار می‌گیرد، بنابراین از فساد و گازهای گلخانه‌‌ای آزادشده طی تجزیه جلوگیری می‌کند. این تابع در مقایسه با عملکرد مواد جایگزین به عنوان «بدون اندازه‌‌گیری» توصیف می‌شود.

انتظار می‌رود بهینه‌‌سازی استفاده از پلاستیک، افزایش عمر مفید، افزایش نرخ بازیافت و بهبود سیستم‌های جمع‌‌آوری زباله باعث کاهش انتشار کربن مرتبط با پلاستیک شود.

دکتر فارنگ منگ از دپارتمان مهندسی شیمی و بیولوژیکی دانشگاه شفیلد در کنار محققان دانشگاه کمبریج و موسسه سلطنتی فناوری KTH برای انجام این تحقیق همکاری کردند. دکتر منگ توضیح داد: «همه محصولات جایگزین (یا بازیافتی) برای محیط‌زیست بهتر از محصولاتی نیستند که جایگزین می‌‌شوند.» سیاستگذاری زیست‌‌محیطی به تصمیم‌گیری هدایت‌‌شده ارزیابی چرخه عمر نیاز دارد تا اطمینان حاصل شود که انتشار گازهای گلخانه‌‌ای به طور ناخواسته از طریق تغییر به مواد جایگزین با انتشار بیشتر افزایش نمی‌‌یابد.

کاهش تقاضا، بهینه‌‌سازی کارآیی، افزایش طول عمر و استفاده مجدد یا بازیافت استراتژی‌‌های برد-برد برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌‌ای موثر هستند. تمرکز صرف بر روی تغییر به مواد جایگزین نیست.

این بررسی اهمیت استفاده از ابزار ارزیابی چرخه حیات را برای درک بهتر چگونگی تاثیر پلاستیک و جایگزین‌‌های آن بر محیط‌‌زیست برجسته می‌کند، اما تاکید بر اهمیت نادیده گرفتن تاثیر پلاستیک بر اکوسیستم‌های دریایی و تاثیرات بالقوه بر انسان و سلامت زیست محیطی دارای اهمیت است.

باید تمام این تاثیرات را در هنگام انتخاب موادی که در محصولات استفاده می‌شود، در نظر گرفت تا اطمینان حاصل شود که از مواد مناسب برای هدف درست استفاده می‌شود و در توسعه بخش پلاستیک پایدار مفید است.

محققان خاطرنشان کردند که مدل‌‌سازی آینده می‌تواند شامل پلاستیک‌های زیستی قابل استفاده مجدد و همچنین مواد قابل کمپوست یا زیست تخریب‌‌پذیر باشد. آنها به دلیل ارزش بازار کوچک و کمبود داده‌‌های قابل اعتماد در مورد استفاده ‌‌مجدد در این مطالعه وارد نشدند.

تحقیقات دیگر نشان داده است که محصولات حاصل از نفت خام و گاز طبیعی ممکن است از ردپای کربن مورد انتظارشان فراتر رود. داده‌‌های ابتکار کربن تجدیدپذیر نشان می‌دهد که رد پای پلاستیک‌های کالایی حدود ۳۰‌درصد است و ردپای نفتای فسیلی تقریبا دو برابر می‌شود. در همین حال، بر اساس گزارش کلین‌‌هاب، تصور می‌شود که بازگشت محصول در کانال‌‌های تجارت الکترونیک، سالانه تا ۲۴ میلیون تن CO۲ منتشر کند.