آماده‌سازی شرکت‌های بزرگ معدنی جهان در راستای تولید فولاد سبز
به گزارش روابط عمومی ایمپاسکو، انبوهی از صخره‌های قهوه‌ای رنگ خرد شده در اقیانوس هند در بندر پارکر پوینت استرالیای غربی و انباری از ۲۰۰ هزار تن سنگ‌آهن، آماده قرار گرفتن در صفوفی از کشتی‌های فله‌بر به مقصد کارخانه‌های فولاد آسیاست.
گروه ریوتینتو، بزرگ‌ترین تولیدکننده سنگ‌آهن در جهان، نخستین محموله خود از مواد تشکیل‌دهنده فولاد را از این نقطه در سال ۱۹۶۶ حمل کرد؛ در طلوع رونقی که اقتصاد استرالیا را متحول کرد و ۱.۳تریلیون دلار استرالیا (۸۲۰ میلیارد دلار) درآمد طی دو دهه گذشته در پی داشت. در سال گذشته، صادرات سنگ‌آهن حدود ۵ درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور را تشکیل داد.
هم‌اکنون اقتصاد چین در حال خنک شدن است؛ در حالی که تولیدکنندگان فولاد برای پاک‌سازی بخشی که حداقل ۷ درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای جهانی را تشکیل می‌دهد، تحت فشار هستند؛ تغییری که نیازمند روش‌های جدید و مواد خام با کیفیت بالاتر است. بسیاری از منابع غول پیکر منطقه خشک و غبارآلود پیلبار ممکن است دیگر این درجه از خلوص سنگ‌آهن را نداشته باشند.
تام پرایس، تحلیلگر مستقر در لندن در سرمایه‌گذاری لیبروم در خصوص تولید سنگ‌آهن دریایی جهان در استرالیا، بیان کرد: صنعت سنگ استرالیا هم‌اکنون در آغاز یک افت ساختاری بلندمدت است. این یک تغییر اساسی محسوب می‌شود که در سراسر اقتصاد استرالیا طنین‌انداز خواهد شد.
ماشین درآمد استرالیا
تولید سنگ‌آهن در استرالیا از سال ۲۰۰۰ تاکنون، حدود ۱.۳تریلیون دلار استرالیا ارزش داشته است. نخستین و مهم‌ترین نکته این است که چین حدود ۸۵ درصد از درآمد صادرات استرالیا از سنگ‌آهن را به خود اختصاص می‌دهد.
تقاضا برای فولاد در دومین اقتصاد بزرگ کاهش یافته و تولید در مسیر اوج گرفتن قبل از پایان دهه است که به دلیل بحران چند ساله در بخش املاک چین که معمولا بیش از یک سوم تولید فولاد این کشور را مصرف می‌کند، آسیب دیده است. در حالی که رشد کوچکی در بخش‌های کوچک‌تر مانند تولید خودروهای برقی و دستگاه‌های تهویه مطبوع وجود دارد، دیگر بخش‌های اقتصادی با سرعت سرسام‌آوری رشد نمی‌کنند؛ به این معنی که پیش‌بینی می‌شود واردات سنگ‌آهن کاهش یابد.
تاثیر تصمیم بر کاهش واردات سنگ‌آهن اجتناب‌ناپذیر است؛ حتی اگر سایر کشورهای نوظهور بخشی از اشتهای از دست رفته چین را جبران کنند، باز هم این مساله بر اقتصاد استرالیا تاثیرگذار خواهد بود.
با این حال، چالش طولانی‌مدت برای غول‌های پیلبارا ممکن است یک چالش سبز باشد. امروزه حداقل ۷۰ درصد فولاد با استفاده از فرآیندی تولید می‌شود که تقریبا از قرن چهاردهم به صورت مشابه استفاده می‌شد؛ استفاده از زغال‌سنگ متالورژیکی برای تولید کک حرارتی و سپس در کوره بلند برای ذوب سنگ‌آهن در دمای بیش از هزار و ۸۰۰ درجه سانتی‌گراد.
تلاش برای کاهش انتشار کربن
آن‌طور که مقامات شرکت معدنی ریو اذعان می‌کنند، این یک فعالیت انرژی‌بر است و به ازای هر تن فولاد ذوب شده، حدود دو تن دی‌اکسید کربن تولید می‌شود. با این وجود تقاضای جهانی برای فولاد همچنان در حال افزایش است و با صنعتی شدن هند و اقتصادهای در حال توسعه در سراسر آسیا، تقاضای فولاد تا سال ۲۰۵۰ به میزان یک چهارم میزان کنونی افزایش خواهد یافت، اما فشار سرمایه‌گذار، مصرف‌کننده و آب و هوا بر یکی از آلوده‌سازترین نقاط صنعت در حال افزایش است. دولت‌ها نیز با سیاست‌هایی مانند مکانیسم تعدیل مرز کربن اتحادیه اروپا که واردات سنگین کربن را جریمه می‌کند، عمل می‌کنند.
مشکل حفاران و معدن‌کاران بزرگ این است که جایگزین‌های جذاب چندانی برای آنها وجود ندارد. گزینه‌های موجود کمتر شامل استفاده از کوره‌های قوس الکتریکی است؛ روشی که به زغال‌سنگ نیاز ندارد و از ضایعات فولاد بازیافتی به جای سنگ‌آهن استفاده می‌شود.
یکی از راه‌های دیگر کوره شفت است که حدود ۵ درصد از تولید فولاد به این شکل انجام می‌شود، به آهن‌اسفنجی درجه بالا با سطوح ناخالصی کم نیاز دارد. در میان راه‌حل‌های آینده‌نگر، ترکیب یک کوره الکتریکی با انرژی تجدیدپذیر با آهن احیا شده مستقیم است؛ ماده‌ای که با استقرار گاز طبیعی برای حذف اکسیژن از سنگ معدن‌های ممتاز تولید می‌شود. در نهایت جایگزینی گاز با هیدروژن سبز با استفاده از انرژی خورشیدی یا باد می‌تواند به‌طور چشمگیری انتشار کربن را در صنعت فولاد کاهش دهد. طبق گفته وود مکنزی، سنگ‌آهن معمولی استرالیا دارای عیار بین ۵۶ تا ۶۲ درصد است که آن را تا حد زیادی برای تولید احیای مستقیم نامناسب می‌کند و تنها با فرآوری مجدد است که می‌تواند تا ۲۵ درصد به هزینه‌ها اضافه کند.
دیوید کاتافورد، مدیر اجرایی شرکت چمپیون آیرون (رقیب تولیدکنندگان استرالیایی که سنگ‌آهن با عیار بالاتر را از کانادا تامین می‌کند)، عنوان کرد: حق بیمه مواد با عیار بالاتر به‌طور قابل‌توجهی افزایش خواهد یافت و اگر تولید با عیار پایین‌تری ادامه یابد، این روند در میان‌مدت پیچیده‌تر خواهد شد. بزرگ‌ترین معدن‌کاران هم معتقدند که پیش‌تر محصولات باکیفیت‌تری تولید می‌کردند.
