وام قرض‌الحسنه نوعی از تسهیلات بانکی است که در آن بهره‌ای از طرف وام‌گیرنده پرداخت نمی‌شود. به‌عبارت دیگر قراردادی که به موجب آن بانک‌ها (به‌عنوان قرض‌دهنده) مبلغ معینی را طبق ضوابط خاصی به اشخاص حقیقی یا حقوقی (به‌عنوان قرض‌گیرنده) بدون بهره و با کارمزد ناچیزی پرداخت می‌کنند، تسهیلات قرض‌الحسنه می‌نامند. ساختار حقوقی قرض‌الحسنه مبتنی‌بر رابطه داین و مدیون است و جزو عقود لازم به‌حساب می‌آید. مهم‌ترین ویژگی عقد قرض‌الحسنه که آن را از سایر عقود اسلامی متمایز می‌کند نیت خیرخواهانه و خداپسندانه آن است؛ در این نوع عقد قرض‌دهنده مبلغی را جهت رفع احتیاجات قرض‌گیرنده به وی پرداخت می‌کند، بدون اینکه هدف سودآوری و کسب منفعت داشته باشد. عقد قرض‌الحسنه معمولا برای امر ازدواج، رفع احتیاجات ضروری، درمان بیماری، ودیعه مسکن، اشتغال‌زایی و ساخت مسکن به افراد و خانواده‌های نیازمند پرداخت می‌شود. در برخی بانک‌ها نرخ کارمزد این تسهیلات صفر تا ۴ درصد است. در سال‌های اخیر در مورد پرداخت این نوع از تسهیلات انتقاداتی را به بانک‌های کشور وارد کرده‌اند و آنها را متهم می‌کنند که در پرداخت آن امساک می‌ورزند. بانک‌ها هم در دفاع از عملکرد خود در این زمینه آمار پرداخت این نوع از تسهیلات را در فواصل زمانی نسبتا کوتاه منتشر می‌کنند وکمبود منابع را دلیل پرداخت نشدن وام‌های بیشتر ذکر می‌کنند. از جمله بانک‌های بزرگ کشور که پرداخت تسهیلات قرض‌الحسنه در آن ارقام بزرگی را تشکیل می‌دهد، بانک ملت است.