ایران در حالی با چالش اشتغالزایی برای طیف وسیعی از جوانان و متخصصان دانشگاهی خود طی یکدهه اخیر روبهرو بوده که در همین دوره مساله پیوستن به زنجیرههای جهانی و مشارکت در این روندها میتوانست دوای درد بیکاری در کشور باشد. این فرصت که دستکم از ابتدای دهه دوم قرن ۲۱ سرمایهگذاران صنعتی را به صرافت سرمایهگذاری در کشورهای دارای پتانسیل تولید صنعتی انداخت، بستر رشد بسیاری از رقبای منطقهای و بینالمللی ایران بود. بااینحال مساله تحریم موجب شد تا بهجای ایران این ترکیه، مراکش، ویتنام، اندونزی و... باشند که به جذب سرمایهگذاران خارجی اهتمام ورزیده و رشد اشتغال مولد، صادرات غیرنفتی و توسعه صنعتی را تجربه کنند.
محمدرضا آریافر / دانشجوی دکترای تخصصی علوم اقتصادی منابع و انرژی، دانشگاه فردوسی مشهد
مقالهای با عنوان «پروتکل کیوتو و زنجیرههای ارزش جهانی: تاثیرات تجاری یک سیاست زیستمحیطی بینالمللی» به تحلیل عمیقی از نحوه تاثیر پروتکل کیوتو (KP) که یک توافقنامه زیستمحیطی بینالمللی برای کاهش انتشار گازهای گلخانهای است، بر الگوهای تجارت جهانی، بهویژه در چارچوب زنجیرههای ارزش جهانی (GVCs) پرداخته است. در واقع زنجیره ارزش مجموعه عملیاتهایی است که در یک صنعت اتفاق میافتد تا به خلق یک ارزش منجر شود.
پذیرش معاهدههای بینالمللی محیطزیست برای کشورها اهمیت زیادی دارد، بهویژه برای آنهایی که میخواهند در زنجیره عرضه جهانی حضور داشته باشند. پذیرش این معاهدهها نشاندهنده تعهد یک کشور به حفظ محیطزیست و رعایت استانداردهای جهانی است. این تعهد میتواند اعتبار بینالمللی کشور را افزایش دهد و باعث جذب سرمایهگذاریهای خارجی شود. پذیرش معاهدههای محیطزیستی میتواند به کاهش هزینههای تولید و افزایش بهرهوری کمک کند.