علیرضا مجمع: وقتی می‌خواهیم از شبکه نمایش خانگی و اقتصادی که حول محور آن شکل گرفته حرف بزنیم، ناچاریم ابتدا به تقسیم‌بندی سود فیلم‌های نمایش خانگی اشاره داشته باشیم. برای این تقسیم بندی دو روش وجود دارد؛ روش درصدی و روش قطعی، در روش اول از سه هزار تومان، هزار تومان به توزیع کننده داده می‌شود. از دو هزار تومان باقیمانده،۵۰۰ تومان هزینه فیزیکی و تبلیغات فیلم است. مابقی سهم تهیه‌کننده و شرکت توزیع‌کننده است. حدود ۱۰ تا ۱۵درصد برای بخش توزیع است و مابقی سهم تهیه‌کننده. در روش قطعی قیمت فیلم ایرانی برای خرید قطعی حدود ۲۰۰ تا ۲۵۰ میلیون تومان است که در این صورت تیراژ محصول در اختیار پخش‌کننده است و هر تعداد بخواهد تکثیر می‌کند. اگر خرید قطعی صورت نگیرد- که اگر تهیه‌کننده حرفه‌ای باشد در بسیاری از اوقات صورت نمی‌گیرد - فقط پخش فیلم در شبکه نمایش خانگی اتفاق می‌افتد با درصدهای مشخص. مثلا برای یک بار پخش یا چند بار پخش در بازه‌های زمانی مشخص. در این میان نیاز ضروری شبکه نمایش خانگی روی آوردن به تکنولوژی روز این شبکه است که در قالب VOD یا همان نمایش کابلی فیلم‌های سینمایی تعریف می‌شود و می‌تواند فیلم‌های سینمای ایران را از تاراج قاچاقچیان فیلم‌ها نجات دهد. VOD اگر به سرانجام برسد- که با توجه به تحقیقات انجام شده مسیر سختی را تا ساماندهی پیش رو دارد- سینمای ایران می‌تواند با خیال راحت فیلم‌هایش را به این سیستم بسپارد و نگران کپی‌های غیرمجاز کنار خیابان نباشد. در آخر می‌ماند تنها یک امیدواری و آن هم امید به در امان ماندن سینمای ایران از شر قاچاقچیان فیلم.