لید copy

ترامپ که این روزها با کاهش اعتماد عمومی نسبت به توانایی‌اش در مهار تورم روبه‌روست، تلاش می‌کند با اتکا به درآمدهای ناشی از تعرفه‌ها، بخش کشاورزی را که یکی از پایگاه‌های سیاسی جمهوری‌خواهان است دوباره از خود، راضی نگه دارد.

این اقدام در حالی انجام می‌شود که کشاورزان آمریکایی در سال‌های اخیر از دو جهت تحت فشار بوده‌اند؛ از یک سو، تعرفه‌های تلافی‌جویانه کشورهایی مانند چین بازار صادرات محصولات اساسی آمریکا، از جمله سویا را مختل کرده و از سوی دیگر، هزینه تولید به دلیل افزایش قیمت ماشین‌آلات و نهاده‌های وارداتی بالا رفته است. بسته 12میلیارددلاری کمک به کشاورزان آمریکایی، یادآور بسته‌های نجات ۲۸میلیارددلاری دوره اول ریاست‌جمهوری ترامپ است؛ بسته‌هایی که محصول جنگ‌های تجاری او بودند.

با این حال، دولت ترامپ مدعی است اکنون شرایط در حال بهبود است و افزایش خرید سویا از سوی چین می‌تواند بار دیگر تعادل را به این بخش برگرداند؛ هرچند آمارهای رسمی نشان می‌دهد که چین فقط بخشی از تعهدات فصلی خود را محقق کرده است. ترامپ می‌کوشد چنین القا کند که رونق تولید داخلی و «شوک‌های مثبت عرضه» ناشی از فناوری‌های جدید، به‌ویژه هوش مصنوعی، می‌تواند مبنای کاهش قیمت‌ها و افزایش دستمزد واقعی باشد.

اما منتقدان می‌گویند تکرار چرخه «تعرفه-بحران-کمک نقدی» نه‌تنها اقتصاد را باثبات نمی‌کند، بلکه کشاورزان را بیش از پیش به حمایت دولتی وابسته می‌سازد. در چنین وضعیتی، بسته ۱۲میلیارددلاری ترامپ بیش از آنکه راه‌حل باشد، تلاشی سیاسی برای مدیریت پیامدهای سیاست‌های خودش به نظر می‌رسد. پرونده امروز باشگاه اقتصاددانانِ «دنیای اقتصاد» به بررسی این اقدام پرداخته است.