قدرتمند شدن از مسیر تولید غذا

جاش لیپسکی/پژوهشگر شورای آتلانتیک مروگان بوساری/پژوهشگر شورای آتلانتیک برزیل به‌عنوان اقتصادی بزرگ و در حال توسعه، روابط اقتصادی متعددی با کشورهای مختلف جهان دارد. با این‌حال دیدگاه‌‌‌های خاص رهبران برزیل احتمالا بر آینده اقتصاد این کشور اثر خواهد داشت. برای نمونه در حالی که چین و هند هر دو بر فناوری‌های نوظهور و زیرساخت‌‌‌های دیجیتال به‌عنوان دو محور توسعه خود تمرکز کرده‌‌‌اند، برزیل تمرکز بر کشاورزی را نیز به این دو اولویت اضافه کرده است. این به دلیل مزیتی است که برزیل به لطف بیش از نیم‌قرن تلاش به دست آورده است. با شروع دهه ۱۹۷۰، هم دولت برزیل و هم نهادهای خصوصی سرمایه‌گذاری انبوهی در نوآوری‌‌‌های کشاورزی انجام دادند؛ روندی که به توسعه گونه‌‌‌های انعطاف‌‌‌پذیرتر منجر شد.

به لطف گسترش زمین‌‌‌های کشاورزی و استقبال عمومی از کشت چندباره، سرمایه‌گذاری‌‌‌ها رشد کرده و به طور قابل‌توجهی بهره‌‌‌وری کشاورزی را افزایش داده و برزیل را نسبت به سایر کشورهای کشاورز، صاحب جایگاه بالاتری کرده است. همه این عوامل هم دست به دست هم داده‌اند تا برزیل به‌سرعت و تا سال ۲۰۲۲ به دومین صادرکننده بزرگ محصولات کشاورزی در جهان تبدیل شده است. امروز این کشور در صادرات سویا، گوشت، قهوه و شکر در جهان پیشتاز بوده و دومین صادرکننده بزرگ کیک روغنی و ذرت است. بسیاری از اقتصادهای بزرگ از جمله کانادا و ایالات‌متحده، یا حتی بازارهای نوظهور نظیر چین، مکزیک و آرژانتین برای تامین نیازهای غذایی خود به‌شدت به برزیل متکی هستند. در این بین چین سهم بالاتری از این وابستگی دارد، تا جایی که بسیاری رشد جمعیت چین در سه‌دهه پایانی قرن بیستم را به وابستگی پکن به خرید غذا از برزیل نسبت می‌دهند. این وابستگی ادامه یافته و حتی در قالب تامین مالی ۲.۳میلیارد دلاری زیرساخت‌‌‌های برزیل توسط شرکت دولتی نفت و مواد غذایی چین (COFCO)، صادرات غذا از برزیل به چین از ۳ به ۱۴میلیون تن افزایش یافته است. بنابراین اگر برزیل مزیت ملموس خود در تامین امنیت غذایی را به غول‌‌‌های جنوب جهانی مثل چین و هند ارائه دهد، موقعیت خود را به‌عنوان یک رهبر کلیدی در جهان تثبیت خواهد کرد.