درواقع چین سیاست خارجی «بده‌‌‌بستان‌محور» دارد و از این رو در مواقعی که ایران برایش منافع بیشتری داشته باشد به این کشور نزدیک‌‌‌تر می‌شود و در مواردی که احساس کند نه‌تنها منافعی عایدش نمی‌شود، بلکه ممکن است به دلیل روابط ویژه با ایران، تنش‌‌‌ها بین پکن-واشنگتن افزایش پیدا کند، شاید حتی فاصله‌‌‌اش را از تهران بیشتر کند. دلیل این مساله هم این است که ایران در دسته منافع حیاتی چین نیست و پکن به‌جز در بحث امنیت انتقال انرژی، چندان نیازی به ایران ندارد. از این رو ایران نیز برای بیشینه‌کردن منافع در مناسباتش با چین به‌عنوان یک شریک راهبردی باید با توجه به سیاست‌‌‌های این کشور شرقی، سیاست خارجی خود را تنظیم کند.