عزم واشنگتن برای ترک خاورمیانه

ویلیام وکسلر/ مدیر ارشد مرکز رفیق‌حریری و برنامه‌های خاورمیانه با وجود فشارهای مکرر طی دهه‌‌‌ها برای خروج ایالات‌متحده از خاورمیانه، منافع ایالات‌متحده در منطقه ثابت مانده است و رهبران این کشور و رهبران خاورمیانه بارها به دنبال غلبه بر چالش‌‌‌هایی بوده‌‌‌اند که می‌‌‌تواند چنین خروجی‌ای را تسریع کند. اما ترس من این است که شرایط برای چنین تغییری الگویی در نهایت در سال ۲۰۲۳ اتفاق بیفتد . در واشنگتن، کسانی که از اقدامات یا حضور کمتر ایالات‌متحده در خارج حمایت می‌کنند، نفوذ فزاینده‌‌‌ای در هر دو حزب دارند؛ اگرچه تا امروز به‌طور عمده دولت بایدن آنها را از خود دور نگه داشته است.

در ریاض، روابط با ایالات‌متحده به‌طور فزاینده‎ای تیره می‌شود، به‌طوری که هر یک از طرفین اغلب به‌صورت علنی انتظارات غیرمنطقی از طرف دیگر دارند. در اورشلیم، راست‌‌‌گراترین دولت تاریخ این رژیم در شرف روی کار آمدن است و چالش‌‌‌های قابل‌پیش‌بینی را برای روابط آمریکا و اسرائیل به همراه خواهد داشت. در چنین شرایطی، سوال اصلی سیاسی که روابط ایالات‌متحده و ایران را طی سه‌دولت متوالی ایالات‌متحده هدایت کرده است -ایالات‌متحده باید موافق توافق هسته‌ای ۲۰۱۵ با تهران باشد یا مخالف آن؟- نامربوط می‌شود. شرکای قدیمی منطقه‌ای اغلب نگرانی‌های ایالات‌متحده در مورد چین و روسیه را در تلاش برای محافظت در برابر چشم‌انداز خروج ایالات‌متحده از زاویه دید منافع خود بررسی می‌کنند. تصور می‌شود تعدادی از این شرکا از سیاست‌‌‌های حزبی ایالات‌متحده جانبداری کرده‌‌‌اند که به تغییر روند سیاست‌‌‌های ایالات‌متحده همراه با نتایج انتخابات کمک می‌کند. بنابراین اکنون باید این سوال مطرح شود: در سال ۲۰۲۳، رهبران ایالات‌متحده و خاورمیانه همچنان نیاز استراتژیک برای جلوگیری از خروج ایالات‌متحده از منطقه را تشخیص خواهند داد؟ اگر چنین است، مایلند چه ترجیحاتی را برای این هدف رعایت کنند؟