نقش تصمیمات مدیریتی
انتظار سرمایه‌گذاران برای جبران ضرر و زیان، بیش از حد طولانی شده که این موضوع موجب نارضایتی بسیاری از سرمایه‌گذاران در این صندوق است؛ چراکه توقع داشتند، زمانی که دولت اوراق، یونیت یا سهامی عرضه می‌کند، طبیعتا با استفاده از تمامی ظرفیت‌ها از جمله واگذاری مسوولیت به بازارگردان صندوق، به نحوی قیمت یونیت صندوق را مدیریت کند که رضایت سرمایه‌گذاران برای مراحل بعدی فراخوان جلب شود و انتشار اوراق یا یونیت صندوق‌ها نیز دارای جذابیت لازم برای سرمایه‌گذاری باشد؛ در غیر‌این صورت، مانند وضع فعلی نه‌تنها کاستی‌های بازارگردانی روی این نماد مشهود است، بلکه با ورود بازارگردان جدید، برای اعتمادسازی مجدد، مدتی زمان سپری خواهد شد؛ به‌خصوص که شرکت‌های واگذارشده به این صندوق‌ها اغلب با قیمت‌های میانگین ۶ماه ابتدای سال ۹۹ واگذار شده‌اند؛ در نتیجه نه‌تنها زیانی هم‌سو با افت شرکت‌های سرمایه‌پذیر در صندوق محقق شده است، بلکه به دلیل عدم‌حضور بازارگردان مستقل، همواره قیمت یونیت بیش از آنچه در بورس متعارف است، کمتر از «NAV» معامله می‌شود.
تفاوت قیمت نسبت به سایر نمادهایی که در گروه شرکت‌های سرمایه‌گذاری بورسی معامله می‌شوند، در بی‌اعتمادی نسبت به صاحبان حق رأی (دولت) در مجمع صندوق ریشه دارد. بنابراین دو موضوع کاهش میزان تسلط دولت بر مدیریت این صندوق‌ها از طریق اصلاح امیدنامه یا مقررات در بورس، به نحوی که سرمایه‌گذاران نیز بتوانند در تصمیمات مدیریتی این صندوق‌ها نقش داشته باشند و به‌طور خلاصه مشارکت بخش خصوصی یا غیردولتی در مدیریت صندوق‌ها و از سوی دیگر، حضور پررنگ بازارگردان روی نماد این صندوق‌ها، به این دلیل است که بخش کامل وجوه پذیره‌نویسی را دولت از طریق فراخوان در بورس انجام داده و متقابلا متعهد است وجوه لازم در این امر را برای بازارسازی قیمت سهام تامین یا تادیه کند. در نهایت، چنانچه این محدودیت از امیدنامه صندوق‌های پذیرفته‌شده برداشته شود تا بتوانند روی سایر نمادها، به‌خصوص در همان گروه و عنوان تعریف‌شده کار کنند، تا حدودی مسائل و مشکلات این صندوق‌ها برطرف خواهد شد.
