شاه‌‌‌کلید ورود ایران به شانگهای به ظن برخی دیپلمات‌‌‌ها چیز دیگری است. اصل ماجرا به ۱۴ سال پیش (۱۳۸۶) برمی‌‌‌گردد که ایران برای اولین بار درخواست عضویت در سازمان همکاری‌‌‌های شانگهای را ارائه داد؛ درخواستی که در آن زمان به گفته برخی از دیپلمات‌‌‌های وقت به دلیل نااطمینانی جامعه جهانی از نوع مواجهه ایران در عرصه منطقه‌‌‌ای و بین‌المللی و همزمان شدن با قطعنامه‌‌‌های شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران،  بررسی آن به بعد موکول شد.

۱۴سال بعد، همزمان با ورود رئیسی به ساختمان پاستور، به فاصله کمتر از دو ماه از دوران ریاست‌جمهوری او، ایران به این سازمان بین‌المللی می‌‌‌پیوندد. اما سفیر وقت ایران در چین، سیر زمانی و عوامل موثر در عدم‌عضویت ایران در سازمان همکاری‌‌‌های شانگهای را به تفصیل توضیح می‌دهد. او یکی از عوامل موثر در پذیرش ایران را اتفاقات منطقه، به‌ویژه افغانستان عنوان می‌کند.  با این حال، آنچه امروز مهم تلقی می‌شود، عضویت ایران در این سازمان مهم است که آثار اقتصادی و سیاسی آن قابل انکار نیست. یکی از ویژگی‌‌‌های پیوستن ایران به سازمان همکاری‌‌‌های بین‌المللی، مقاومت کشورهای عضو در برابر تحریم‌‌‌ها علیه ایران است. آنچه به ظن بسیاری از کارشناسان، می‌توان به آن اشاره کرد، این است که چین به عنوان قدرت دوم اقتصادی در دنیا و روسیه نیز به عنوان دومین قدرت نظامی جهان، به عنوان موسسان این سازمان، ضمانت اجرایی خوبی برای پیشبرد اهداف ایران در زمینه‌‌‌های سیاسی، اقتصادی و امنیتی فراهم می‌کنند. حضور اقتصاد‌‌‌های مهمی مثل هند در کنار جمعیت ۳میلیارد نفری کشورهای عضو، همگی نشانه‌‌‌های امیدوارکننده‌ای برای آینده ایران پس از پیوستن به سازمان همکاری‌‌‌های شانگهای خواهند بود. «دنیای‌اقتصاد» در این پرونده از باشگاه اقتصاددانان، به دیدگاه سفیر اسبق ایران در چین و همچین دو صاحب‌نظر در این حوزه پرداخته است.