نیمه دوم قرن بیستم در دنیا روش‌های آموزشی متحول شد و دانشگاه‌های خصوصی بیش از پیش پا گرفتند و آمریکایی‌ها در این مورد پیشتاز بودند. دانشجویان نخبه کشورهای دیگر را جذب کردند و با ارائه یک سیستم حمایت مالی اهداف بلندمدت را برای سرمایه‌گذاری انتخاب کردند. امروز این روش عالم گیر شده است و حتی بسیاری از کشورهای همسایه نیز رتبه‌های مناسبی در جذب دانشجو به‌دست آورده‌اند و متاسفانه کشورمان از این قافله نیز عقب مانده است. از قوانین سرسختانه مهاجرتی، شرایط اقتصادی و بی‌ثباتی‌های پی در پی اقتصادی-اجتماعی که بگذریم، همچنان توان جذب دانشجویان نخبه خارجی در سطوح قابل قبولی را داریم و لازمه آن ایجاد بستر ورود بخش خصوصی به موضوع آموزش عالی است. بازاری جدید برای آموزش عالی که دولت در آن دخالتی نداشته باشد و قیمت‌گذاری نکند(شاید باورش سخت باشد اما دولت برای موسسات خصوصی آموزشی نیز قیمت تعیین می‌کند)، سرفصل درسی را تحمیل نکند و بگذارد تا بخش خصوصی رشد کند، دانشجویان ایرانی به امید دانشگاه‌ها و آینده بهتر راهی غرب نمی‌شوند و سایر نخبگان سایر کشورها نیز  به ورود به دانشگاه‌های ایرانی علاقه‌مندند. کارشناسان در این پرونده به بررسی ابعاد مختلف پذیرش مهاجرت دانشجویان در ایران و سایر کشورهای جهان پرداخته‌اند.

 

شهاب‌الدین رحیمی