تعدادی از کارکنان شرکت دختر بودند. مدتی اتوبوس کارکنان زن و مرد از یکدیگر مستقل بود. در اتوبوس، مشکل گفت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وگوهای غیر‌‌‌‌‌‌عرفی بین کارکنان مرد وجود داشت. برای حل این مشکل، اتوبوس خانم‌‌‌‌‌‌ها و آقایان ادغام شد و به این وسیله از کاربرد سخنان غیراخلاقی در فضای اتوبوس جلوگیری به‌‌‌‌‌‌عمل آمد. در مورد سوءاستفاده جنسی، شرکت به‌‌‌‌‌‌شدت حساس بود. مدیران، عموما پیگیری می‌کردند که سرپرستان از قدرت خود سوءاستفاده نکنند. در عین‌‌‌‌‌‌حال گاهی فضای آشنایی و دوستی، منجر به ازدواج کارکنان با یکدیگر می‌شد.

خسروشاهی مدتی نیز به توزیع پودر شوینده پرداخت. او پودر را در قوطی‌‌‌‌‌‌های مخصوص بسته‌‌‌‌‌‌بندی و به بازار عرضه می‌کرد. بعدها واحد قوطی‌‌‌‌‌‌سازی و چاپ راه‌اندازی شد که محصولات شرکت را بسته‌‌‌‌‌‌بندی و توزیع می‌کرد. علاوه‌‌‌‌‌‌بر این، شیرخشک شرکت نستله را در ایران توزیع می‌کرد. به روایت یکی از مدیران، خسروشاهی قبل از تاسیس شرکت مینو، آب نبات و بیسکوئیت را از انگلیس وارد می‌کرد. نام او به‌عنوان یکی از موسسان شرکت علاءالدین ذکر می‌شود که با سرمایه‌گذاری مشترک یوسف خویلو، مسعود پورقدیری و سه انگلیسی تاسیس شده‌‌‌‌‌‌بود. این شرکت در سال‌‌‌‌‌‌۱۳۳۷ با سرمایه ۲۲۰‌‌‌‌‌‌میلیون‌‌‌‌‌‌ریال و ۱۸‌‌‌‌‌‌هزار متر‌‌‌‌‌‌مربع زیربنا در کیلومتر ۱۴ جاده کرج تاسیس شد. کار آن تولید بخاری و اجاق خوراک‌‌‌‌‌‌پزی بود. شرکت پارس مینو در ۱۶آبان ۱۳۳۸ به‌منظور تولید مواد غذایی و دارویی در کیلومتر۱۰ جاده مخصوص کرج با شماره ثبت ۶۹۸۰ شروع به فعالیت کرد. مساحت کل کارخانه ۲۲۳‌‌‌‌‌‌هزار و ۳۰۰ متر‌‌‌‌‌‌مربع و زیر بنای آن تا سال‌‌‌‌‌‌۱۳۵۶ به ۷۰‌‌‌‌‌‌هزار متر‌‌‌‌‌‌مربع گسترش یافت. شرکت در سال‌‌‌‌‌‌۱۳۴۷ به سهامی خاص و در سال‌‌‌‌‌‌۱۳۵۳ به سهامی عام‌‌‌‌‌‌ تبدیل شد تا وارد بورس شود. حجم سهام معامله‌‌‌‌‌‌شده در سال‌‌‌‌‌‌۱۳۵۴ بیش از ۱۰۶هزار سهم بود که سازمان گسترش، ۵۰‌‌‌‌‌‌درصد آن را خریداری کرد.

در سال‌۱۳۵۵ تنها ۲۳۰۲ برگه سهام به‌فروش رفت که نقش ناچیزی در تامین سرمایه شرکت داشت. قبل از آنکه شرکت مینو وارد بورس شود، اکثر سرمایه متعلق به خانواده خسروشاهی بود، پس از آن تعداد سهامداران شرکت به ۱۵۱۷ نفر رسید، بااین‌حال سهامداران بزرگ شرکت خانواده خسروشاهی بودند. شرکت مینو تا سال‌۱۳۵۷ شریک خارجی نداشت؛ به همین دلیل تنها به تولید تحت‌لیسانس شریک خارجی اکتفا می‌کرد. سود ویژه این شرکت در سال‌های ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۴ از ۱۴۲ به ۷۴۱‌میلیون‌ریال افزایش داشت؛ همچنین سرمایه شرکت در دهه‌پنجاه روند تصاعدی داشت و در پایان سال‌۱۳۵۵ پس از ۱۷ سال‌از پنج‌میلیون‌ ریال به ۱۰۹۳‌میلیون‌ریال توسعه یافت. به‌تدریج بخش‌های مختلف تولید آب نبات، بیسکوئیت، پاستیل، شکلات، پفک، ویفر، آدامس و... در شرکت راه‌اندازی شد. برهمین اساس، پرسنل شرکت افزایش می‌یافت؛ تا اینکه در سال‌۱۳۴۲ به حدود ۱۵۰ نفر رسید. ‌افزایش فعالیت شرکت و درآمد آن، امکان ارائه خدمات بیشتر از قبیل اعطای وام مسکن و پاداش سالانه به‌کارکنان را فراهم می‌کرد.

آنها ماشین‌های بسته‌بندی سوئیسی و ایتالیایی، ماشین‌آلات پخت انگلیسی و آلمانی، ماشین‌های پفک نمکی آمریکایی و برخی از ماشین‌های تولید آدامس را از ژاپن وارد کردند. شرکت‌های تولید دارو، شرکت متعلق به داداش‌زاده و شرکت ویتانا متعلق به تهرانچی از رقیبان شرکت مینو در تولید کیک، بیسکوئیت و... بودند. محصولات تحت‌لیسانس شرکت‌های خارجی بودند؛ مثلا پفک نمکی، تحت‌لیسانس بئاتریس‌فودز و بیسکوئیت تحت‌لیسانس یک شرکت انگلیسی بودند. داروهای غذایی که تحت‌لیسانس شرکت‌های خارجی بودند پس از آنکه در کارخانه تولید می‌شدند، مورد آزمایش قرار می‌گرفتند و پس از اجازه پخش وارد بازار ایران می‌شدند. یک قرارداد رویال تی (حق‌لیسانس) بسته شد که براساس آن، به ازای هر بسته تولید به شرکت‌های خارجی صاحب امتیاز آن محصول حق لیسانس پرداخت می‌شد. سه سال ‌پس از شکل‌گیری و گسترش فعالیت گروه مینو، در ۳۱ تیر ۱۳۴۱ شرکت پارس با شماره ثبت ۸۳۰۲ برای تولید انواع مواد غذایی و شکلات تاسیس شد.

در سال‌۱۳۴۱ کارخانه دارویی بهداشتی مینو به بهره‌برداری رسید‌و تا سال‌۱۳۵۷ تولیدات خود را تحت‌لیسانس برندهای معتبر اروپایی به بازار عرضه می‌کرد. لوازم آرایشی، بخش کوچکی از فعالیت شرکت را تشکیل می‌داد. در آغاز این محصولات عمدتا به‌صورت مواد آماده وارد و در ایران مخلوط و بسته‌بندی می‌شدند؛ در نتیجه در شرکت کمتر کار اساسی در تولید ارزش‌افزوده صورت می‌گرفت. در ۱۹ مهر ۱۳۴۹ (یازده سال‌پس از تاسیس شرکت مینو) سومین شرکت گروه به‌نام شرکت صادراتی پرسوئیس (سهامی خاص) با هدف صادر‌کردن تولیدات شرکت و با شماره ثبت ۱۴۲۳۴ تاسیس شد. روند توسعه شرکت این ضرورت را ایجاد می‌کرد که شرکت‌های جدید برای انجام صحیح‌تر فعالیت‌ها ایجاد شوند.

یکی از این شرکت‌ها، چاپخانه بزرگی برای نیازهای چاپی شرکت تاسیس کرد؛ همچنین کارخانه کشمش پاک کنی را در قوچان بنا کرد. در سال‌۱۳۵۱ شرکت صنعتی مینو با هدف تولید محصولات غذایی شیرینی و شکلات در استان زنجان، خرم دره کیلومتر ۸۵ جاده قزوین - زنجان به وسعت ۵۴ هکتار احداث شد و در سال‌۱۳۵۳ شروع به‌کار کرد. در خرم دره امکانات بسیار کم بود. تاسیس شرکت مینو در آنجا بستر لازم را برای توسعه منطقه، ورود شرکت‌های دیگر به خرم‌دره و در نتیجه گسترش اشتغال و فعالیت‌های زیربنایی مثل برق، آب و جاده را فراهم کرد. زمین‌های کارخانه از زمین‌داران بزرگ خریداری شد و تولیدات شرکت در قالب ده‌ها محصول بیسکوئیت، تافی، کیک، آرد صنعتی و پفک به بازار عرضه شد.  شرکت در تولید اقلام دارویی، تحت‌لیسانس شرکت‌های معتبری مثل ساندوز سوئیس، بوتس و سرل انگلستان و اورال فرانسه بود و لوازم آرایشی، بهداشتی خود را با برندهایی مثل لانکوم، ویشی و گی‌لاروش به بازار عرضه می‌کرد. شرکت در اوایل دهه‌پنجاه، در سه شیفت حدود (هفت و نیم‌تن روزانه) تافی تولید می‌کرد. در همین هنگام که تقاضا بیشتر از تولید بود‌، یکی از مدیران بخش فروش اندکی تحفیف داده بود. خسروشاهی با ناراحتی گفت: موقعی که شرکت شبانه‌روز و حتی جمعه‌ها کار می‌کند، باید قیمت بالا برود، نه اینکه تخفیف داده شود. شرکت حتی یک‌بار در روز عاشورا برای پاسخگویی به تقاضای بازار مجبور به تولید شد.

 

اخبار مرتبط