وی اضافه کرد: به‌عنوان مثال واحد تولیدی سهمیه خود را دریافت می‌کند اما اطلاعات آنها برای حمل کافی نیست،  با نقص مواجه است و کد یکتا،  کد ملی و … آنها مشکل دارد و واردکننده نمی‌تواند بار را به مقصد بفرستد. در نتیجه کالا در انبار می‌ماند و واردکننده باید هزینه انبارداری پرداخت کند. این فعال بخش خصوصی تصریح کرد: در صورتی که فرد مورد نظر نتواند نقص اطلاعات را رفع کند،  جایگزینی فرد جدید،  فرآیندی طولانی است و بیش از سه هفته طول می‌کشد.

لشگری بحث بعدی را طولانی بودن فرآیند تایید و ترخیص نهاده‌ها عنوان کرد و افزود: وقتی نهاده در سامانه بارگذاری می‌شود باید توسط چند نفر نامه آن تایید و امضا شود تا امکان عرضه و توزیع نهاده وجود داشته باشد.

وی افزود: این فرآیند بین ١٠ روز تا یک‌ماه طول می‌کشد در حالی که تا قبل از الزام به توزیع در بازارگاه،  یک کشتی کوچک نهاده وارداتی در بنادر شمالی حداکثر طی یک هفته ترخیص و بارگیری و توزیع می‌شد. این فعال بخش خصوصی ادامه داد: در بنادر جنوبی نیز این امر حداکثر سه هفته طول می‌کشید.

لشگری مشکل بعدی را روند کند فروش نهاده‌های دامی در بازارگاه عنوان کرد و افزود: گاهی تخصیص‌ها برای استان‌هایی انجام می‌شود که تمکن مالی خوبی نداشته یا نیازی به نهاده ندارند یا از نظر جغرافیایی متناسب با بندری که قرار است بارگیری از آنجا انجام شود،  نیست مثلا موردی بوده که بار را در بندر امیرآباد به استان خوزستان یا سیستان و بلوچستان تخصیص دادند! در حالی که باید باری را که در بنادر امام یا چابهار بود به این استان‌ها تخصیص می‌دادند. حتی اگر نیاز چندماه تولید‌کننده را در انبارهای پشتیبانی امور دام ذخیره و سپس اقدام به توزیع می‌کردند،  ایجاد ارزش افزوده می‌کرد.

وی تاکید کرد: ولی متاسفانه به مکان یابی جغرافیایی در سامانه دقت نمی‌شود و آینده نگری در آن وجود ندارد.

لشگری با اشاره به مهلت دو ماهه تعیین شده از سوی نهادهای امنیتی جهت توزیع کالا در بازار،  گفت: با گذشت زمان تعیین شده محموله در لیست کالاهای متروکه قرار گرفته و امحا می‌شود که از این بابت نگرانی زیادی در این حوزه وجود دارد.