افت تقاضای سوخت جت به‌رغم افزایش پروازها
سوخت جت، محصولی حیاتی است که از پالایش نفت‌خام به‌دست می‌آید و به‌عنوان یک محرک کلیدی در افزایش تقاضای نفت پس از همهگیری شناخته شده‌است. این نوع سوخت بخش قابل‌توجهی از افزایش کلی مصرف نفت را تشکیل و مسیر تقاضای سوخت فسیلی و چشمانداز وسیع‌‌‌‌‌تر انرژی را شکل می‌دهد. کاهش مصرف جهانی سوخت جت در طول اوج همهگیری در سال۲۰۲۰ به اوج رسید‌و به ۴.۷میلیون بشکه در روز نسبت به اوج سال‌قبل که ۷.۹میلیون بشکه در روز بود، کاهش یافت. با از سرگیری تدریجی سفرها در سال‌های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳، تقاضای سوخت با افزایش قابل‌توجهی مواجه شد و بیش از یک‌میلیون بشکه در روز افزایش یافت، با این حال انتظار می‌رود سرعت رشد در سال‌جاری کاهش یابد که منعکس‌کننده دستاوردهای فناورانه است که توسط ناوگان هواپیماهای مدرن به‌دست آمده‌است. به‌رغم بازگشت فعالیت پروازها به سطح قبل از همهگیری، تفاوت بین حجم سفرهای هوایی و میزان مصرف سوخت، سوالاتی را در مورد پایداری بهبود تقاضای سوخت جت ایجاد کرده‌است.
افزایش بهره‌وری
افزایش بهره‌وری در حال‌حاضر به کاهش قابل‌توجه تقاضای سوخت جت کمک‌کرده که در مقایسه با سطوح قبل از همهگیری حدود ۱۰درصد تخمین‌زده می‌شود. ممکن است زمان بیشتری طول بکشد تا تقاضای سوخت به‌طور کامل بازیابی شود و با پیشرفت‌‌‌‌‌ها در کارآیی هواپیما متناسب شود. آژانس بین‌المللی انرژی (IEA) پیش‌بینی می‌کند که تقاضای سوخت جت در اواخر دهه به سطوح بی‌سابقه‌‌‌‌‌ای برسد که بر انعطاف‌‌‌‌‌پذیری و پتانسیل رشد این صنعت تاکید می‌کند.
برعکس برخی از تحلیلگران پیش‌بینی می‌کنند که تقاضای جهانی جت تا سال۲۰۲۶ از ۸میلیون بشکه در روز فراتر رود که نشان‌دهنده یک مسیر مثبت برای بخش هوانوردی است، با این حال به‌رغم پیش‌بینی‌های خوشبینانه، صنعت هوانوردی همچنان برای بازیابی کامل شتاب پیش از همهگیری خود، با چالش‌هایی مواجه است. عدم‌قطعیت‌های طولانی در مورد الگوهای سفر، بهبود اقتصادی و ترجیحات مصرف‌کننده، همچنان بر پویایی تقاضای سوخت تاثیر می‌گذارد و آینده بخش‌های هوانوردی و انرژی را شکل می‌دهد. همان‌طور که ذی‌نفعان در این چشمانداز پیچیده حرکت می‌کنند، نیاز به برنامه‌ریزی استراتژیک و انطباق برای اطمینان از صنعت هوانوردی پایدار و انعطاف‌پذیر در سال‌های آینده حیاتی است.
