الحاق نجف به ایران

نادرشاه افشار پس از اخراج اروپاییان از بحرین و تصرف مسقط و عمان، در ۲۶ نوامبر سال ۱۷۴۳ بزرگان کشور و افسران ارشد ارتش را برای بررسی طرح بازسازی نیروهای مسلح ایران به اردوگاه خود دعوت کرد. منشی نادر طبق معمول شرح مذاکرات را با ذکر تاریخ نوشته است. در این جلسه نادر برنامه خود را مطرح کرد و گفت که طبق طرح او، ارتش ایران در هیچ واحد زمانی نباید کمتر از ۴۰۰ هزار نیروی آماده در اختیار داشته باشد.

این طرح همچنین شامل ایجاد یک نیروی دریایی بزرگ بود که بتواند یک‌تنه از عهده ناوگان اروپاییان برآید. نادر در این جلسه گفته بود که چون وسعت اروپا کم است، سران اروپا دست از سر کشورهای دیگر برنخواهند داشت و ایران مکلف است که از منطقه در برابر چشمداشت اروپاییان دفاع کند. در همین نشست، از نادر خواسته شد که بر سر اداره «شهر نجف» با عثمانی مصالحه نکند و او فی‌المجلس از منشی‌اش خواست که به امپراتور عثمانی در این زمینه نامه بنویسد و تاکید کند که بزرگان ایران نمی‌خواهند عثمانی چشمداشتی به نجف داشته باشد.بعدا در این باره میان دو دولت مذاکره شد و عثمانی در سال ۱۷۴۶ از دعاوی خود در مورد نجف صرف‌نظر کرد و این شهر کاملا در کنترل ایران قرار گرفت.نادر که در اکتبر ۱۶۸۸ (طبق برخی نوشته‌ها ۲۲ اکتبر!) در دستگرد خراسان به دنیا آمده بود، در جریان کودتای دهم ژوئن ۱۷۴۷ قوچان کشته شد. با قتل نادر، بسیاری از برنامه‌های او متوقف ماند. مورخان غرب، نادرشاه را ناپلئون خاورزمین لقب داده‌اند.