مرگ کاشف پلیمرها

کارل زیگلر، شیمیدان بزرگ آلمانی و برنده جایزه نوبل (سال ۱۹۶۳) در ۱۲ اوت سال ۱۹۷۳ چشم بر جهان فروبست. دستاوردهای علمی زیگلر در زمینه پلمیرها ازجمله مهم‌ترین عواملی بوده که صنعت محصولات شیمیایی را در نیمه دوم قرن بیستم دگرگون کرد. او در ۲۶ نوامبر سال ۱۸۹۸ در شهر کِسل واقع در امپراتوری آلمان متولد شد.

انجام آزمایش‌های علمی در سنین کم و پیگیری نتایج آن باعث شده بود تا تمایز قابل ملاحظه‌ای با همسن و سال‌های خود در خصوص مباحث علمی داشته باشد. پدر کارل نیز سعی می‌کرد فرزندش را به دانشمندان بزرگی که می‌شناخت معرفی کند تا کارل جوان بتواند از آنها بیاموزد. امیل ادولف فون برینگ یکی از دانشمندان بنامی است که در سال ۱۹۰۱ جایزه نوبل پزشکی را به خاطر کشف سرم دیفتری کسب کرده بود و زندگی بسیاری را از این بیماری نجات داد. این دانشمند بزرگ به فرشته نجات کودکان مشهور است چراکه در آن دوران بیماری دیفتری بزرگ‌ترین عامل مرگ و میر کودکان بود.

کارل در کنار آزمایش‌های شخصی زیادی که انجام داد از این فرصت‌ها که پدرش با معرفی وی به دانشمندان بزرگ فراهم می‌کرد، به‌خوبی برای گسترش دامنه اطلاعاتش استفاه کرد و زمانی که از دبیرستان فارغ التحصیل شد، جزو دانش‌آموزان ممتاز مدرسه بود.

زیگلر تحصیلاتش را در دانشگاه ماربورگ آغاز کرد. تحصیلات کارل با جنگ جهانی مصادف و با وقفه همراه شد. وی به عنوان سرباز در ارتش آلمان خدمت می‌کرد و با پایان جنگ مجددا به تحصیل مشغول شد. زیگلر در سال ۱۹۲۰ دکترا گرفت.

وی بین سال‌های ۱۹۲۰ تا ۱۹۲۶ به خاطر مشکلات شدید اقتصادی، نتوانست کار مناسبی پیدا کند و در دانشگاه‌های مختلف به تدریس پاره وقت مشغول بود. اما در سال ۱۹۲۶ موفق شد کرسی استادی دانشگاه هایدلبرگ را تصاحب کند که موفقیت بزرگی در شرایط اقتصادی آلمان بعد از جنگ به حساب می‌آمد. این شرایط موجب به وجود آمدن موقعیتی شد که به مدت ۱۰ سال در زمینه شیمی آلی به تحقیق بپردازد و زیربنای بسیاری از دستاوردهای مهم را در همین دوران پایه‌گذاری کند. در این دوران در خصوص رادیکال‌ها روی کربن‌های سه ظرفیتی به تحقیق پرداخت که او را به‌سوی دستاوردهای مهمش در خصوص ترکیبات آلی-فلزی هدایت کرد. همچنین دکتر زیگلر در زمینه سیستم‌های حلقه‌ای چند عضوی در شیمی آلی به تحقیق و بررسی پرداخت.

سال ۱۹۳۶ دکتر کارل زیگلر به عنوان استاد و رئیس موسسه شیمی دانشگاه هیل انتخاب شد؛ وی همچنین به‌عنوان استاد میهمان در دانشگاه شیکاگو شروع به تدریس کرد. در زمان جنگ جهانی دوم، به حمایت مالی نیروی SS پرداخت و سال ۱۹۴۰ مدال لیاقت را از حزب نازی دریافت کرد که از موارد تاریک زندگی او محسوب می‌شود.

او در سال ۱۹۴۳ به‌عنوان رئیس مرکز تحقیقاتی مکس پلانک برای تحقیقات روی زغال سنگ انتخاب شد و تا سال ۱۹۶۹ در این مقام باقی ماند.

بعد از پایان جنگ دکتر کارل زیگلر از دارایی‌های شخصی خود برای بازسازی انجمن شیمیدانان آلمان استفاده کرد تا انسجامی در آن ایجاد کند و کارهای تحقیقاتی را روی ویرانه‌های جنگ مجدد از سر بگیرد. او دستاوردهای مهم علمی را کسب کرده بود، اما با توجه به شرایط سخت آلمان بعد از پایان جنگ به‌خصوص فشارهای شدیدی که روی دانشمندان از سوی نیروهای شرق و غرب وجود داشت از ارائه آنها ترس داشت.

سال ۱۹۵۲ دکتر کارل زیگلر در مورد یک کاتالیزور که توسط وی کشف شده بود با یک شرکت ایتالیایی مذاکره کرد و اطلاعاتش را در‌باره این کاتالیزور در اختیار آنها قرار داد. دانشمند ایتالیایی جولیو ناتا به عنوان مشاور در این شرکت مشغول کار بود و زمانی که اطلاعات این کاتالیزور جدید را مشاهده کرد، شگفت زده شد.

در آن زمان کارل زیگلر به کمک کاتالیزوری که جولیو ناتا آن را کاتالیزور زیگلر نام‌گذاری کرده بود، پیشنهاد تولید انبوه پلی اتیلن، اتیلن و پروپیلن را به شرکت ایتالیایی ارائه کرده بود. موضوع کاتالیزور زیگلر در زمینه ترکیب پلیمرها آنقدر با اهمیت بود که جوامع علمی به سرعت از این موضوع مطلع شدند و کشف دکتر کارل زیگلر جهانی شد.

به‌دلیل همین کشف در سال ۱۹۶۳ جایزه نوبل شیمی به کارل زیگلر و جولیو ناتا تعلق گرفت.

مرگ کاشف پلیمرها