داستان دورنگار(تلگراف) برقی

الهام محتشم: در روز ۲۰ژوئن سال ۱۸۴۰ ساموئل مورس امتیاز راه‌اندازی خط تلگراف را دریافت کرد. دورنگار برقی (الکتریکی) اکنون سیستم مخابراتی منسوخی است که سیگنال‌های الکتریکی را که به پیام برگردانده می‌شوند، به سیم‌ها انتقال می‌دهد. تلگراف بی سیم توسط کلود شاپ در ۱۷۹۴ اختراع شد. این سیستم تصویری بود و از نشان بر (سمافور) استفاده می‌کرد؛ یک نظام الفبایی که براساس علامت‌دهنده‌های چوبی کار می‌کرد که به مسیری از نشانه‌های دیداری برای ارتباط وابسته بود. در سال ۱۸۰۹، نخستین تلگراف در باواریا توسط ساموئل سمرینگ ابداع شد.

الهام محتشم: در روز ۲۰ژوئن سال ۱۸۴۰ ساموئل مورس امتیاز راه‌اندازی خط تلگراف را دریافت کرد. دورنگار برقی (الکتریکی) اکنون سیستم مخابراتی منسوخی است که سیگنال‌های الکتریکی را که به پیام برگردانده می‌شوند، به سیم‌ها انتقال می‌دهد. تلگراف بی سیم توسط کلود شاپ در ۱۷۹۴ اختراع شد. این سیستم تصویری بود و از نشان بر (سمافور) استفاده می‌کرد؛ یک نظام الفبایی که براساس علامت‌دهنده‌های چوبی کار می‌کرد که به مسیری از نشانه‌های دیداری برای ارتباط وابسته بود. در سال ۱۸۰۹، نخستین تلگراف در باواریا توسط ساموئل سمرینگ ابداع شد. او از ۳۵ سیم با الکترودهایی طلایی در آب استفاده کرد. در ۱۸۲۸، اولین تلگراف در ایالات‌متحده آمریکا توسط هریسن دیار اختراع شد کسی که جرقه‌های الکتریکی را از نوارهای کاغذی تحت فرآیند تبدیلات شیمیایی ارسال کرد تا نقطه‌ها و خطوط تیره را الکترومگنت(مغناطیس الکتریکی) در ۱۸۲۵، یک مخترع بریتانیایی به نام ویلیام استرگن(۱۸۵۰-۱۷۸۳) پرده از اختراعی برداشت که شالوده تحول بسیار بزرگ‌تری را در ارتباطات الکترونیکی ایجاد کرد: آهن‌ربای الکتریکی. استراگن با بلند کردن ۹ پوند توسط قطعه آهنی هفت اونسی که با سیم‌هایی پیچیده شده بود که از آنها جریانی از باتری تک سلولی فرستاده می‌شد، قدرت مغناطیس الکتریکی را نشان داد. به هر روی، قدرت حقیقی مغناطیس الکتریکی نقش مهمی در اختراعات بی‌شمار داشته است.

در ۱۸۳۰ یک آمریکایی به نام جوزف هنری (۱۸۷۸-۱۷۹۷)، با آزمایش‌های علمی خود توانایی مغناطیس الکتریکی ویلیام استراگن را برای ارتباطات در فواصل طولانی، ثابت کرد.

در ۱۸۳۷، دوفیزیکدان بریتانیایی به نام‌های ویلیام کوک و چارلز ویتستن، تلگراف ویتستن و کوک را با استفاده از اصول مشابه الکترومگنت (مغناطیس الکتریکی) اختراع کردند. به هر روی، این ساموئل مورس (۱۸۷۲-۱۷۹۱) بود که موفق شد از مغناطیس الکتریکی بهترین بهره را برده و اختراع جوزف هنری را ارتقا دهد. مورس از مغناطیس (آهن‌ربا) که اساس آن بر کار هنری استوار بود، طرحی اولیه برداشت. او سیستم تلگرافی اختراع کرد که موفقیتی تجاری و کاربردی در پی داشت.

ساموئل مورس در ۱۸۳۵ و زمانی که در دانشگاه نیویورک استاد هنر و طراحی بود، ثابت کرد که سیگنال‌ها می‌توانند توسط سیم منتقل شوند. او از پالس‌های جریان برق برای منحرف کردن مغناطیس الکتریکی‌ای استفاده کرد. اختراع ساموئل مورس سال بعد ارتقا یافت و قادر بود نقطه‌ها و خطوط تیره را روی کاغذ برجسته کند. در سال ۱۸۳۸ او برای اختراعش نمایشی عمومی برگزار کرد اما کنگره تنها پنج سال بعد سی هزار دلار برای ساخت خط تلگرافی آزمایشی از واشنگتن تا بالتیمور تامین کرد؛ یعنی ارتباط تلگرافی فاصله‌ای ۴۰ مایلی.

۶ سال بعد، اعضای کنگره شاهد فرستادن پیام‌های دریافتی بر بخشی از خط تلگراف بودند. در اول می‌۱۸۴۴ متن یک خبر به تقاطع آناپولیس( بین واشنگتن و بالتیمور) به‌صورت دستی ارسال شد؛جایی که شریک وهمکار مورس، آلفرد ویل آن را به کاخ کنگره تلگراف زد. این اولین خبری بود که با تلگراف برقی ارسال می‌شد.پیام «و خداوند چه چیزهای شگفت‌آوری دارد!» بعدها توسط کد مورس از دادگاه عالی قدیمی در کاخ کنگره ایالات‌متحده آمریکا برای همکارش در بالتیمور فرستاده شد و خط تکمیل شده به‌صورت رسمی در بیست و چهار مه سال ۱۸۴۴ بازگشایی شد. مورس به آنی الس ورث، دختر جوان یکی از دوستانش گفت تا کلمات پیام را انتخاب کند و او آیه ۲۳ از کتاب مقدس: (و خداوند چه چیزهای شگفت‌آوری دارد!) را انتخاب کرد که روی نوار کاغذی ثبت شد. سیستم اولیه مورس یک کپی کاغذی با نقطه‌ها و خطوط تیره برآمده تولید می‌کرد که بعدا توسط اپراتور ترجمه می‌شد.

تلگراف همه‌گیر شد

ساموئل مورس وهمکارانش بودجه‌ای اختصاصی برای گسترش خط تلگراف به فیلادلفیا و نیویورک به دست آوردند. همزمان، شرکت‌های کوچک تلگراف، شروع به سرمایه‌گذاری در شرق، جنوب و باختر میانه کردند. در۱۸۵۱، صف‌های ارسال تلگراف شروع به کار کردند، همان سال شرکت وسترن یونیون تجارت را آغاز کرد. این شرکت اولین خط تلگراف فرا اقلیمی خود را در ۱۸۶۱ عمدتا در جاده‌های مجاز ایجاد کرد.در ۱۸۸۱، سیستم تلگراف پستی به دلایل اقتصادی وارد این حوزه شد. تلگراف اصلی مورس کد را بر صفحه چاپ می‌کرد. با این وجود، شیوه عملکرد تلگراف در ایالات‌متحده آمریکا به ارسال با کلید و دریافت با گوش ارتقا یافت. اپراتوری که توسط مورس آموزش می‌دید می‌توانست چهل یا پنجاه کلمه در دقیقه را ارسال کند. در سال ۱۹۰۰ فردریک کرید کانادایی شیوه‌ای برای تبدیل کدهای مورس به واژه ابداع کرد که سیستم تلگراف کرید نام‌گذاری شد.در ۱۹۱۳ وسترن یونیون دستگاهی به کار گرفت که انتقال هشت پیام همزمان را با یک سیم میسر می‌ساخت( چهار پیام در هر جهت). ماشین‌های دورنگار از حدود سال ۱۹۲۵ مورد استفاده قرار گرفتند. وری پلکس که در ۱۹۳۶ عرضه شد تا هفتاد و دو انتقال را همزمان انجام می‌داد ( سی و شش انتقال در هر جهت). دو سال بعد، وسترن یونیون اولین دستگاه فکس اتوماتیک (دورنگار) خود را عرضه کرد. در ۱۹۵۹ اتحادیه غرب تلکس را افتتاح کرد که مشترکان سرویس فکس یا دورنگار را قادر می‌ساخت یکدیگر را مستقیما شماره‌گیری کنند.

تلفن رقیب تلگراف شد

تا ۱۸۷۷ تمام ارتباطات راه دور سریع به تلگراف وابسته بود. در آن سال تکنولوژی رقیب توسعه یافت، رقیبی که بار دیگر صنعت ارتباطات را دگرگون کرد: تلفن.در سال ۱۸۷۹، پرونده دادخواهی بین وسترن یونیون و سیستم تلفن نوپا سرانجام با رسیدن به توافق‌نامه‌ای که به‌طور گسترده دو سرویس را از یکدیگر جدا می‌کرد پایان یافت.ساموئل مورس به‌عنوان مخترع تلگراف شناخته می‌شود اما او همچنین به خاطر تصویرسازی‌هایش مورد احترام است. نقاشی‌های او به واسطه تکنیکی بسیار حساس، صداقت و بینشی نیرومند و مجدانه نسبت به سرشت و شخصیت موضوعاتش، متمایز و تامل برانگیزند.