گروه تاریخ و اقتصاد: در روز ۲۲ بهمن ماه سال ۶۳۶ (۱۰فوریه سال ۱۲۵۸ میلادی) شهر بغداد به دست لشکر هلاکوخان مغول سرنگون شد. هلاکو یکی از چهار پسر تولی خان و نوه چنگیزخان مغول بود. مادر و نیز همسرش هر دو عیسوی مذهب بودند. هلاکو پس از آنکه الموت را فتح کرد و اسماعیلیان را شکست داد از همدان فرستادگانی برای اعلام الزام فرمانبرداری نزد خلیفه عباسی به بغداد فرستاد. خلیفه در پاسخ هدایایی برای او ارسال داشت و در عین حال سعی کرد او را از عواقب شوم درافتادن با عباسیان بترساند؛ اما نتوانست از حرکت هلاکو به بغداد جلوگیری کند و به زودی تختگاه عباسیان به محاصره افتاد و به سرعت تسلیم شد. مستعصم، آخرین خلیفه عباسی، به دست خود کلیه خزائن بغداد را تسلیم وی کرد؛ اما هلاکوخان او را به قتل رسانده و به این ترتیب بیش از ۵ قرن حکومت عباسیان پایان گرفت. هلاکو پس از فتح بغداد با لشکریانش عازم شام شد و سلاطین خاندان ایوبی را - که حکومت‌های متعددی در آنجا داشتند- شکست داد.

«ابن‌کثیر» هم سقوط بغداد را چنین روایت کرده است:

سربازان مهاجم مغول دارالخلافه بغداد را محاصره کردند و پیوسته به‌سوی ساکنان آن تیر می‌انداختند. حتی تیری به یکی از کنیزان خلیفه (المستعصم) خورد که به رقص در برابر وی سرگرم بود و او را کشت. خلیفه آن کنیز را بسیار دوست ‌داشت و هنگامی که کنیز درگذشت خلیفه سخت برآشفت و فریاد کشید.

ابن طاووس نیز داستان ورود مغولان به بغداد را چنین آورده است: چنین روزی(دوشنبه ۱۸ محرم ۶۵۶) روزی است که دولت عباسی زوال یافت، چنانکه مولای ما امام علی(ع) مطابق اخباری که در میان مردم شایع است، آن را وصف کرده بود. او همچنین از حضور خود در دهم صفر همان سال برابر هلاکو یاد کرده و اینکه عنایت او شامل حال وی شده و توانسته است امان برای خود و خانواده و شمار زیادی از دوستان و برادران بگیرد.