گروه تاریخ و اقتصاد: در ۵ دسامبر ۱۹۴۵ پنج فروند بمب‌افکن موسوم به «تی‌بی‌اف اونجر» متعلق به ناوگان هوایی آمریکا به طرز مرموزی بر فراز مثلث برمودا ناپدید شدند. تاین بمب‌افکن‌ها به منظور انجام یک پرواز تمرینی که پرواز شماره 19 نامیده می‌شد، از پایگاه نظامی فوت لودردی واقع در «فلوریدا» به هوا برخاستند. طبق برنامه، آنها می‌بایست یک مسیر مثلثی‌شکل را طی کنند و دوباره به پایگاه بازگردند. خلبانان این پرواز قبلا چندین بار چنین تمرینی را انجام داده بودند و از این رو این ماموریت برایشان دشوار نبود. همه هواپیماها مجهز به بهترین دستگاه بی‌سیم و تجهیزات هوانوردی آن زمان بودند. در ساعت ۱۴ و 10 دقیقه آن روز، هر پنج بمب‌افکن به هوا برخاستند و با سرعتی در حدود ۲۰۰ مایل در ساعت به سوی خاور به پرواز در آمدند. در ساعت 3 و 45 دقیقه ستوان «تایلور» فرمانده این اسکادران طی تماس رادیویی با برج مراقبت فریاد زد: «برج مراقبت... وضعیت اضطراری پیش آمده... انگار ما از مسیر خود منحرف شده‌ایم... ما قادر نیستیم زمین را ببینیم... تکرار می‌کنم... ما قادر نیستیم زمین را ببینیم.» مسوول برج مراقبت پرسید: «حالا در چه موقعیتی هستید؟» و پاسخ این بود؛ «موقعیت خود را به درستی نمی‌دانیم... اصلا نمی‌دانیم کجا هستیم. به نظر می‌رسد راه را گم کرده‌ایم...»
مسوول برج مراقبت از این سخن بر خود لرزید. چگونه ممکن بود پنج هواپیما با سرنشینان پرتجربه خود، در شرایطی که هوا کاملا مساعد بود راه خود را گم کنند؟ برج مراقبت گفت: «طاقت داشته باشید. به سوی غرب پرواز کنید.» ستوان تایلور پاسخ داد: «ما اصلا نمی‌دانیم غرب کجاست... همه دستگاه‌ها از کار افتاده... همه چیز شگفت‌انگیز است. هیچ جهتی را نمی‌توانیم تشخیص دهیم. حتی اقیانوس شکل دیگری به خود گرفته است.» چند لحظه بعد، دوباره صدای ستوان تایلور به گوش رسید که دیوانه‌وار فریاد زد: «ما وارد آب‌های سفید می‌شویم... کمک... کمک...» و این آخرین پیام ستوان تایلور بود و صدای او برای همیشه خاموش شد. مسوولان فرودگاه وضعیت اضطراری اعلام کردند و یک هواپیمای مارتین مرینر با ۱۳ سرنشین و مجهز به کلیه وسایل نجات از زمین برخاست تا به جست‌وجوی هواپیماهای گمشده بپردازد، ولی شگفت اینکه این هواپیما نیز به همان سرنوشت پنج بمب‌افکن دچار گردید و برای همیشه ناپدید شد. ساعاتی بعد برج مراقبت نیروی دریایی در «اوپالوکا» پیام ضعیفی دریافت کرد که مربوط به یکی از هواپیماهای پرواز شماره ۱۹ بود. عجیب آن بود که به موجب پیش‌بینی، موجودی بنزین آخرین هواپیما باید تقریبا دو ساعت پیش تمام شده باشد در حالی که این هواپیما هنوز در آسمان بود. سپیده‌دم روز بعد ۲۴۲ فروند هواپیما و ۱۸فروند کشتی به جست وجوی هواپیماهای گمشده پرداختند ولی هیچ اثر یا باقیمانده‌ای از آنها نیافتند. هرگاه فرض کنیم که این پنج هواپیمای بمب‌افکن در آسمان با یکدیگر تصادف کرده‌اند باید قطعات شکسته هواپیما یا آثار و علائمی از این برخورد احتمالی پیدا می‌شد و از سوی دیگر هنگامی که ستوان «تایلور» وضعیت اضطراری اعلام کرد برخی از خدمه هواپیما می‌توانستند به وسیله چتر نجات خود را از مهلکه رهایی بخشند یا پس از سقوط در آب از وسایل ایمنی مانند تشک‌های بادی و جلیقه‌های نجات استفاده کنند در حالی که معلوم نیست چرا هیچ‌یک از این اقدامات صورت نگرفت. هواپیمای مارتین مرینر که به کمک این هواپیماها شتافته بود به‌گونه‌ای ساخته شده بود که می‌توانست روی آب بنشیند در حالی که این هواپیما نیز بی‌آنکه با برج مراقبت تماس بگیرد به‌طرز اسرارآمیزی ناپدید شد.
پس از این رویداد نیز تعدادی هواپیما و کشتی همراه با سرنشینان آنها در منطقه مثلث برمودا ناپدید شده‌اند که تاکنون اثری از آنها به دست نیامده است و این حوادث موجب شده که دانشمندان نظریات گوناگونی در رابطه با «مثلث برمودا» ارائه دهند و آن را مثلث رازآمیز بنامند.