گروه تاریخ و اقتصاد: در اولین سال‌های قرن ۱۳ هجری شمسی، از طرف دولت وقت به بلدیه دستور داده شد تا در کوچه‌ها چراغ نصب کنند. این چراغ‌ها فانوس‌های دیواری بودند که در چهار متری از زمین به دیوار کوبیده یا روی پایه‌های چدنی نصب می‌شدند. فانوس، محفظه هرم‌مانندی با کلاهکی باران‌گیر داشت که طرف دیوار آن پوشیده بود و سه طرف دیگر آن شیشه داشت و داخل این فانوس، لامپای شماره هفت قرار می‌گیرد. در هر صد و پنجاه قدم فاصله یک چراغ نصب شده بود.

در همان سال‌ها، چراغ گازی نیز وارد ایران شد. این چراغ به وسیله گاز استیلن که از طریق لوله به فانوس می‌رسید روشن می‌شد و برای تولید گاز نیز کارخانه‌ای در خیابان امیرکبیر فعلی و چراغ گاز آن زمان دایر شده بود. از آن کارخانه لوله‌هایی به خیابان ناصریه و باغ اندرون شاه کشیده شده بود و به فانوس‌هایی که نصب شده بود، متصل می گردید. شب‌ها چراغچی‌ها با میله بلند مشتعلی فانوس‌ها را روشن می‌کردند. این چراغ‌ها با بستن شیر گاز خاموش می‌شدند.

تاریخ اجتماعی تهران تالیف سیدجعفر شهری